بررسی تطبیقی عشق در شعر ابراهیم ناجی و فریدون مشیری

نحله نوظهور رمانتیسم که در قرن نوزده با شکستن قید و بندها و پای نهادن بر اصول خشک و خرد محور کلاسیسم، در عرصهادبیات و هنر ایجاد شده بود، به سرعت توانست در ادبیات مشرق زمین- عربی و فارسی- نیز نفوذ پیدا کرده و پیروانی سرسخت پیدا نماید. ابراهیم ناجی شاعر معاصر مصری و فریدون مشیری شاعر ایرانی را میتوان از نمایندگان بلامنازع رمانتیسم در مشرقزمین به شمار آورد. از مضامین مهمی که در آثار شاعران این مکتب مورد توجه ویژه قرار گرفته است، موضوعات مربوط به عشقاست. ترجیح قلب و احساس بر عقل که دو شاعر، در ادب خود بدان توجه ویژه داشته و با هنرمندی تمام توانستند با پناه بردن بهآغوش عشق در بحبوبه شرایط نابسامان اجتماعی، آثار بی بدیلی به گنجینه ادبیات رمانتیسم اضافه نمایند. بررسی تطبیقی مضمونعشق در شعر این دو شاعر میتواند، ما را در شناخت دیدگاه های رمانتیکی دو شاعر و به تبع آن اشترکات دو ادب عربی و فارسیدر اندیشه های مربوط به رمانتیسم یاری نماید. در این راستا، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، در پی بررسی انعکاس حالات مربوط به عشق در شعر دو شاعر است. ناجی و مشیری با تکیه بر احساس بی پیرانه خویش، توانستند ناب ترینتصاویر از عشق، انتظار، هجران، حزن و وصال را در لفافه ای از عفت به تصویر بکشند.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، شعر ، عشق ، ابراهیم ناجی ، فریدون مشیری