ارائه راهکارهای اجرایی تراکم لایه های آسفالتی ضخیم

وسازی راهها به عنوان بخشی از سازه راه نقش بسیار مهمی در عملکرد و تأمین سطح هموار و ایمن دارند. بنابراین ساخت روسازیهای با قابلیت باربری و عمر بالا و کیفیت مناسب و نیز نگهداری آنها در شرایط عملکردی مناسب از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد. به همین دلیل بررسی عوامل مؤثر بر عملکرد و عمر اینگونه روسازیها برای رفع کاستی ها و نواقص احتمالی و ارتقاء دانش مهندسی روسازی می تواند گام مؤثری در افزایش دوام و کیفیت روسازیها و در نتیجه صرفه جویی در هزینه ساخت و نگهداری روسازی باشد. مشخصات هندسی لایه های روسازی و مشخصات مکانیکی مصالح مهمترین مشخصه های روسازی هستند که در رفتار سازه ای و عملکردی روسازی نقش دارند. از جمله گامهای مهم در رسیدن به یک روسازی با عملکرد مطلوب، نحوه اجرا و ساخت آن می باشد. روش ساخت روسازیها بخصوص لایه آسفالتی باید ضمن تامین همواری و عمر لازمه، در برگیرنده ملاحظات اقتصادی و زمانی باشد. هم اکنون در کشور ساخت روسازیهای آسفالتی در لایه هایی با ضخامت های 4 الی 7 سانتی متر (چهار تا پنج سانتیمتر لایه توپکا و پنج تا هفت سانتیمتر لایه بیندر) متداول می باشد. حداقل ضخامت لایه ها آسفالتی تابعی از ماکزیمم اندازه اسمی مصالح سنگی و حداکثر ضخامت آن تابعی از امکانات، تجهیزات و ملاحظات اجرایی می باشد. به نظر می رسد با توجه به پیشرفت تکنولوژی در زمینه تراکم لایه های آسفالتی، بتوان لایه های آسفالتی را در ضخامت های بالاتر اجرا نمود. در این پروژه هدف کاهش تعداد لایه ها با افزایش ضخامت لایه ها و به عبارت دیگر اجرای لایه های آسفالتی در ضخامت بالاتر (لایه آسفالتی ضخیم) است که انتظار می رود منجر به کاهش تعداد دفعات اجرای لایه های روسازی گردد. این کاهش می تواند به نوعی باعث کاهش مشکلات اجرایی، کاهش هزینه اجرا و نیز کاهش برخی از خرابی های زودرس روسازی ها گردد

کلیدواژه ها:

تراکم ، روسازی ، اسفالت ضخیم