پارک های فناوری و مراکز رشد: بستر ساز تعاملات کارآفرینی و دانشگاه

انتظارات جدید از دانشگاه ها ایجاب می کند که دانشگاه ها در توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور نقش محوری ایفا نمایند. تحقق این خواسته از طریق تحول دانشگاه سنتی که وظیفه خود را تحقیق و تدریس می دانست به دانشگاه کارآفرین امکانپذیر است. یکی از برون دادهای تعاملات دانشگاهیان و صنایع، پارک های علمی فناوری و مراکز رشد (انکوباتورها) می باشد. این دسته از مراکز نمود عینی یک دانشگاه کارآفرین می باشند. این مجموعه ها که معمولاٌ در مجاورت قطبهای دانشگاهی و یا صنعتی – اقتصادی شکل می گیرند، ضمن ایجاد فضای مناسب جهت انجام تحقیقات کاربردی و تجاری سازی نتایج آن و انتقال فناوری، موجبات رشد شرکتها و مؤسسات را از رهگذر هم افزایی ناشی از مجاورت فیزیکی این واحدها و نیز کاهش هزینه های سرمایه گذاری، فراهم می سازد. هم چنین این مراکز می توانند قابلیت های کارآفرینی شامل دانش، مهارت و نگرش کارآفرینی را در دانش آموختگان ایجاد نماید و دانش آموختگان به عنوان عاملان تغییر اجتماعی، این قابلیت ها را در جامعه ترویج دهند. در سالهای اخیر ایده ایجاد پارکهای علمی فناوری و مراکز رشد در بین سازمان های دولتی و غیردولتی ایران جایگاه ویژه ای یافته است، تأسیس 7 پارک علمی فناوری و 42 مرکز رشد، اقدامات وزارت صنایع و معادن و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات برای ایجاد پارکهای فناوری و تأسیس دفتر پارکهای علمی فناوری در هفته پژوهش امسال در وزارت علوم، تمامی نشانگر اهمیت این مراکز در کشور می باشد. مقاله حاضر با رویکردی علمی- تحلیلی، پارک های علمی فناوری که زاییده تعامل دانشگاه و صنعت می باشند را به عنوان یک نمونه عینی و واقعی از دانشگاه کارآفرین معرفی می نماید؛ لذا جهت تقویت فرهنگ کارآفرینی توجه به این مراکز بیش از پیش ضروری به نظر می رسد.