تخصیص اقتصادی آب در بخش کشاورزی، مطالعه موردی حوضه آبریز اترک

رشد جمعیت، ارتقای سطح زندگی و بهداشت، گسترش شهرنشینی و صنایع و گسترش کشاورزی موجب افزایش مصرف آب شده است. کمیابی منابع آب، کشورهای مختلف جهان به ویژه کشورهای مناطق خشک را به اتخاذ تصمیمات و سیاست های جدید واداشته است. با توجه به عدم تطابق مرزهای جغرافیایی کشورها و مرزهای حوضه آبریز آنها، بسیاری از منابع آب و رودخانه های جهان بین دو یا چند کشور مشترکند. این امر و همچنین عوامل تشدید مصرف آب، از رشد جمعیت گرفته تا کمبود ذاتی منابع آب و تغییرات اقلیم باعث شده است که توجه کشورها به استفاده هر چه بیشتر از منابع آبی مشترک جلب شود، تا جایی که موضوع مذکور در بعضی موارد به مناقشات آبی منجر شده و در سطوح محلی، ملی، منطقه ای و یا بین المللی، مقوله امنیت را تحت الشعاع قرار دهد. کشور ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و اکثر حوضه های آبریز در استانهای مختلف قرار دارند. در این تحقیق رویکردی برای مسئله تخصیص عادلانه آب با استفاده از تئوری ورشکستگی، در حوضه آبریز اترک ارائه خواهد شد. با توجه به اینکه در بهره برداری از منابع آب دستگاه های مختلفی نظیر وزارت نیرو، جهاد کشاورزی، سازمان محیط زیست و... دخیل هستند، ارائه روششناختی که با رویکردی جامع وآینده نگر بتواند ضمن تأمین رضایت همه ذینفعان، از انعطاف پذیری و قابلیت اتکای بالایی برخوردار باشد، دارای اهمیت ویژه ای است. با توجه به وجود تضاد میان منافع این دستگاه ها و تشدید تنشها در هنگام مواجه با ورشکستگی آبی، استفاده از رویکرد مورد نظر این تحقیق قادر خواهد بود تبعات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و زیست محیطی را کاهش داده و برای کلیه دستگاه های مذکور مثمر ثمر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

اترک ، ورشکستگی ، تخصیص آب