شیوه های قراردادی انتقال فناوری در تجارت بین الملل

انتقال فناوری و قراردادهای مرسوم در زمینه جذب و انتقال فناوری و حقوق حاکم بر آن ها را بدون تردید باید به عنوان موتور اصلی پیشرفت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و حتی سیاسی، به ویژه موثر در مناسبات مربوط به سیاست خارجی کشورها تلقی نمود، تا آنجا که به نظر می رسد توجه نظام های سیاسی در ایجاد شرایط و بستر مناسب برای بهره مندی شهروندان از فناوری های نوین، از جمله حقوق بنیادین ملت ها محسوب می شود.در پژوهش حاضر، در باب شیوه های قراردادی انتقال فناوری، شیوه های مرسوم را به صور مختلف و بر مبنای معیارهای متفاوت، تعریف، کلاسه بندی و بیان نموده ایم. اهم این شیوه ها، قراردادهایی است که موضوع مستقیم آنها فرآیند انتقال شناخت و مهارت و صلاحیت می باشد، قراردادهای لیسانس و یا قراردادهایی که موضوع آنها مشارکت طرفین و مساعدت های تکنیکی، فنی و تبعی در راه اندازی ها و بهره برداری های صنعتی و تولیدی است. همچنین است قراردادهایی که موضوع مستقیم آنها امور دیگری است ولی از آن جهت که بار فناوری دارند، منجر به انتقال فناوری می شوند مانند فروش کالا و تجهیزات فناوری مثل هواپیما و احداث صنعت به شکل کلید در دست یا محصول در دست و قراردادهایی که انتقال گیرنده در آنها جواز تولید با استفاده از نوآوری های موضوع قرارداد را به دست می آورد.هدف از انجام این مطالعه، بررسی قراردادهای تکنولوژی محور در راستای تامین نیازها و اهداف جامعه اقتصادی و صنعتی و به ویژه حقوقدانان و مشاوران و کارشناسان حقوقی و به ویژه پاسخ به سوالات حادث در زمینه شیوه های قراردادی انتقال فناوری و جذب فناوری های نوین خارجی می باشد. شیوه گردآوری اطلاعات لازم در خصوص موضوعات پژوهش حاضر به صورت کتابخانه ای به شیوه توصیفی و از طریق مطالعه ی کتاب ها، مقالات و پایان نامه ها و دیگرآثار مکتوب بوده است.

کلیدواژه ها:

قرارداد ، انتقال فناوری ، تجارت بین الملل.