بررسی رابطه یادگیری خود راهبر با پیشرفت تحصیلی و خلاقیت در دانش آموزان

به طور کلی یکی از عواملی که به نظر میرسد نقش مهمی در بهبود خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارد روش های یادگیری خود راهبر می باشد. ازاینرو در پژوهش حاضر به بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با خلاقیت و پیشرفت تحصیلی در میان دانشآموزان متوسطه شهر یاسوج به روش توصیفی- همبستگی پرداخته شد. جامعه آماری تحقیق حاضر 81 نفر از دانش آموزان پایه اول متوسطه شهر یاسوج در سال تحصیلی 99-1398 می باشد که به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند، جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد یادگیری خود راهبر(SDL) فیشر و همکاران (2001) و خلاقیت تورنس (1966) استفاده شد، همچنین پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نیز از طریق معدل کل پایان نیمسال آنها تعیین گردید. و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد بین یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان همبستگی مثبت و معناداری وجود داشت (r=0/412 و Sig=0/001) ضریب همبستگی بین پیشرفت تحصیلی و همه مؤلفه های یادگیری خودراهبر معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مؤلفه رغیب به یادگیری بود (r=0/409 و Sig=0/000)، بعلاوه ضریب همبستگی بین یادگیری خود راهبر و همه مؤلفه های آن با خلاقیت دانش آموزان معنادار بود و از بین آنها بیشترین ضریب همبستگی مربوط به مؤلفه کوشش بود (r=0/589 و Sig=0/010). نتایج رابطه ضریب همبستگی بین خلاقیت و پیشرفت تحصیلی مثبت و معنادار بود (r=0/684 و Sig=0/000). بعلاوه ضریب همبستگی بین یادگیری خود راهبر و همه مؤلفه های با خلاقیت دانش آموزان معنادار بود. نتایج حاکی از رابطه مثبت و معنادار بین یادگیری خودراهبر با خلاقیت و پیشرفت تحصیلی بود. براساس نتایج این پژوهش میتوان نتیجه گیری نمود که در بحث آموزش تعلیم و تربیت به منظور افزایش خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بایستی به نقش یادگیری خود راهبر و همچنین خلاقیت نیز توجه ویژه شود.

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، یادگیری خود راهبر ، خلاقیت ، خود کنترلی ، یادگیری فعال