مدل ساختاری تأثیر احساس بی قدرتی بر مشارکت سیاسی زنان شهر اهواز

هدف مقاله حاضر، بررسی تأثیر احساس بی قدرتی بر مشارکت سیاسی زنان شهر اهواز است که از دیدگاه های جامعه شناختیمربوط به مشارکت سیاسی و احساس بی قدرتی استفاده شد. این پژوهش به صورت پیمایشی و ابزار جمع آوری اطلاعاتپرسشنامه است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان 18 تا 64 سال شهر اهواز، که حجم نمونه براساس فرمول کوکران384 نفر تعیین شد. از لحاظ زمانی این پزوهش در سال 1395-1396 اجرا شده است. نتایج تحلیل عاملی گویه های مشارکتسیاسی نشان می دهد که متغیر مشارکت سیاسی به دوعامل تقسیم شده است. نتایج نشان می دهد که، عامل اول 34/860درصد و عامل دوم 29/508 درصد از واریانس متغیر مشارکت سیاسی را تبیین می کنند. در مجموع این دو عامل 64/367 درصد از واریانس مشارکت سیاسی را تبیین می کنند. همچنین نتایج تحلیل عاملی گویه های احساس بی قدرتی نشان می دهد که متغیر احساس بی قدرتی به سه عامل تقسیم شده است. نتایج نشان می دهد که، عامل اول 21/179 درصد، عامل دوم 20/853 و عامل سوم 20/580 درصد از واریانس متغیر احساس بی قدرتی را تبیین می کنند. در مجموع این سه عامل 62/612 درصد از واریانس احساس بی قدرتی را تبیین می کنند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد که، بر اساس ضریب تعیین، 10/6 درصد از تغییرات متغیر مشارکت سیاسی بیانی، 6/1 درصد متغیر مشارکت سیاسی شناختی و 7/6 درصد مشارکت سیاسی (کل) بوسیله ی سه بعد (اقتصادی و اجتماعی، سیاسی، فردی و روانشناختی) متغیر احساس بی قدرتی تبیینمی شود. همچنین نتایج حاصل از مدلسازی معادلات ساختاری نشان می دهد که مدل از برازش خوبی برخوردار است، وشاخص های برازش مدل مقادیر قابل قبولی را نشان داده اند. همچنین داده های گرد آوری شده از نمونه مورد مطالعه باالگوی مفهومی پژوهش سازگاری و تناسب لازم را دارد. بنابراین، مدل مفهومی کلی پیشنهادی در این پژوهش، مورد تأییدقرار می گیرد، و متغیر احساس بی قدرتی بر متغیر مشارکت سیاسی تأثیرگذار می باشد.

کلیدواژه ها:

مشارکت سیاسی ، احساس بی قدرتی ، زنان ، خوزستان ، اهواز