ساخت دربست کامپوزیتی کیتوسان/ هیدروسکی آپاتیت

آسیب دیدگی یا عیوب استخوانی پددیه هایی هستند که برای سلامتی انسان زیان بار می باشند. در زمینه ی مهندسی بافت داربست های استخوانی، نانوذرات هیدروکسی آپاتیت به دلیل شباهت زیادی که به ترکیب غیر ارگانیک استخوان دارند مورد توجه قرار گرفته اند، اما برخلاف شباهت ترکیب شیمیایی، خواص مکانیکی هیدروکسی آپاتیت مصنوعی در مقایسه با استخوان ضعیف است. پس به تنهایی برای درمان تمامی عیوب استخوانی قابل استفاده نمی باشند و جهت بهبود خواص می توان آنها را با پلیمرهای مناسب کامپوزیت نمود. در این پژوهش نانو ذرات هیدروکسی آپاتیت به روش سل ژل سنتز شدند. سپس چهار نمونه داربست کامپوزیتی کیتوسان/ هیدروکسی آپاتیت با درصدهای مختلف هیدروکسی آپاتیت (0 و 50 درصد وزنی) و با استفاده از اتصال دهنده ی عرضی گلوتار آلدهید (GA) و سدیم تری پلی فسفات (TPP) تهیه گردید. به منظور مشخصه یابی نمونه های داربستی، آزمون های مشخصه یابی FESEM, XRD و آنالیز زیست فعالی انجام شد. طبق نتایج آنالیزهای XRD و FESEM مشاهده گردید که ذرات هیدروکسی آپاتیت با متوسط اندازه 48 نانومتر از طریق روش سل ژل سنتز شده اند. همچنین تصاویر FESEM نمونه های داربستی نشان می دهند که کامپوزیت های دارای هیدروکسی آپاتیت با اتصال دهنده TPP دارای تخلخل هایی با اندازه کوچک تر و توزیع یکنواخت تر است. نمونه های داربستی برای انجام آنالیز بیولوژیکی به مدت 1 هفته در محلول شبیه ساز بدن قرار گرفتند. با توجه به تصاویر FESEM از نمونه ها پس از خروج داربست ها از محلول SBF مشاهده گردید که میزان یون های کلسیم و فسفاتی که جذب نمونه های داربستی حاوی 50% وزنی هیدروکسی آپاتیت می شوند، نسبت به نمونه های بدون هیدروکسی آپاتیت بیشتر است.

کلیدواژه ها:

داربست ، هیدروکسی آپاتیت ، کیتوسان ، مهندسی بافت