رابطه‌ی بین حمایت اجتماعی ادراک‌شده و خودشکوفایی با امید به زندگی در سالمندان شهر تهران

سابقه و هدف: با توجه به جمعیت رو به رشد سالمندان ایران، بررسی امید به زندگی و عوامل مرتبط با آن ضروری می‌باشد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه‌ بین حمایت اجتماعی ادراک‌شده و خودشکوفایی با امید به زندگی در سالمندان شهر تهران انجام شد. مواد و روش‌‌ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1395 در ارتباط با 200 نفر از سالمندان شهر تهران (سالمندان مقیم سراهای سالمندان و سالمندان غیرمقیم در این مراکز) انجام شد. روش نمونه‌گیری به‌صورت در دسترس بود. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های‌ خودشکوفایی Maslow، امید به زندگی Miller و حمایت اجتماعی ادراک‌شده‌ Norbeck استفاده شد. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS 20 و با استفاده از آزمون‌های همبستگی Pearson و تحلیل رگرسیون تجزیه ‌و تحلیل گردیدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین حمایت اجتماعی ادراک‌شده و امید به زندگی، خودشکوفایی و امید به زندگی و خودشکوفایی و حمایت اجتماعی ادراک‌شده‌ سالمندان شهر تهران رابطه‌ مثبت و معناداری وجود دارد (0.05>P). نتایج تجزیه ‌و تحلیل رگرسیون نیز بیانگر آن بود که متغیرهای خودشکوفایی و حمایت اجتماعی تأثیر مستقیمی بر امید به زندگی دارند. بر مبنای نتایج، حمایت اجتماعی ادراک‌شده در سالمندان مقیم سراهای سالمندان و خودشکوفایی در سالمندان غیرمقیم در این مراکز تأثیر بیشتری بر امید به زندگی ‌آن‌ها داشته‌اند (0.05>P). نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه حاضر حاکی از آن است که با فراهم‌آوردن زمینه‌های مناسب جهت بهبود کیفیت، تقویت و ایجاد شاخصه‌های حمایت اجتماعی ادراک‌شده و خودشکوفایی در سالمندان (سالمندان مقیم سراهای سالمندان و سالمندان غیرمقیم در این مراکز) ‌می‌توان امید به زندگی را در ‌آن‌ها بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

Aged ، Life Expectancy ، Perceived Social Support ، Person-centered Therapy ، امید به زندگی ، حمایت اجتماعی ادراک‌شده ، خودشکوفایی ، سالمندان