بررسی عملکرد جداسازهای پایه در ساختمان های فولادی دارای مهاربندی هم گرا

در روش های سنتی طراحی لرزه ای ساختمانها، افزایش ظرفیت مقاومت سازه مبنا می باشد که در سازه های سخت منجر به افزایش شتاب طبقات و در سازه های نرم، افزایش تغییر مکان نسبی طبقات را به دنبال دارد. امروزه، روش نوین جداسازی لرزه ای، که در گروه کنترل غیرفعال سازه ها می گنجد، وجود دارد که منجر به افزایش دوره ی تناوب و میرایی سازه می شود و نیروهای لرزه ای وارد بر سازه را کاهش می دهد. در مطالعه حاضر، بررسی تأثیر جداگرهای لاستیکی - سربی در ساختمان های فولادی با مهاربندی هم گرا، تحت تحریکات نزدیک گسل مورد نظر می باشد. جداگرها بصورت دوخطی در پایه ساختمان مدلسازی می گردند؛ در حالی که روسازه بعنوان ساختمان های سه بعدی خطی مدل خواهند شد. برای انجام تحلیل تاریخچه ی زمانی غیرخطی، ۲۰ شتابنگاشت نزدیک گسل، که هر دو مؤلفه ی افقی آن بطور همزمان اعمال می شود، به کار رفته و تغییرات شتاب مطلق بام، تغییر مکان بام، برش پایه و تغییر مکان نسبی بین طبقه ای تحت عواملی مانند تغییر در ارتفاع ساختمان، میرایی جداگر و دوره تناوب طرح جداگر بررسی می شود. نتایج نشان میدهد که افزایش میرایی جداگر به بهبود رفتار سازه می انجامد، ولی هر چه مقدار میرایی زیاد شود، اثر این بهبود کمتر می گردد و حتی ممکن است پاسخ ها را افزایش دهد. در این پژوهش سازه های دارای جداگر با میرایی تا ۱۷٫۵ درصد، رفتار سازه ها را بهبود دادند و هنگامی که میرایی به ۲۰ درصد افزایش یافت، این بهبود دیگر مشاهده نشد. افزون بر این، نتیجه گیری شد که افزایش دوره تناوب جداگرها منجر به بهبود رفتار می گردد. همچنین، نتیجه گیری شد که کاربرد جداگرها برای سازه های کوتاه مناسب تر است.

کلیدواژه ها:

جداساز پایه ، مهاربند همگرا ، جداگر لاستیکی - سربی ، میرایی جداگر ، دوره تناوب طرح جداگر ، زلزله ی نزدیک گسل