بررسی رابطۀ کارآیی سرمایه در گردش با انحراف از سطح بهینۀ ساختار سرمایه در شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران

اهداف: واحدهای تجاری، راهکارهای جدیدی برای رشد و بهبود عملکرد مالی و کاهش ریسک در تأمین منابع مالی جستجو می‌کنند. با توجه به نقش کارآیی سرمایه در گردش در نحوۀ تأمین مالی شرکت‌ها، هدف، بررسی رابطۀ کارآیی سرمایه در گردش با انحراف از سطح بهینۀ ساختار سرمایه است. نوآوری این پژوهش استفاده از الگوی باتاچاریا برای اندازه‌‌گیری کارآیی سرمایه در گردش است. روش: دورۀ مدنظر برای آزمون فرضیه‌ها، سال‌‌های 1385 تا 1396 بوده و از داده‌‌های 172 شرکت پذیرفته‌‌شده در بورس اوراق بهادار تهران استفاده شده است. نتایج: نتایج حاصل از تخمین الگوی‌‌ پژوهش نشان می‌‌دهد با افزایش کارآیی سرمایه در گردش می‌توان میزان انحراف ساختار سرمایه از سطح بهینه را کاهش داد. افزون بر این، رابطۀ کارآیی سرمایه در گردش با انحراف از سطح بهینۀ ساختار سرمایه در شرکت‌های بیش‌اهرمی به‌‎صورت معناداری از شرکت‌های کم‌اهرمی، قوی‌تر است.

کلیدواژه ها:

کارآیی سرمایه در گردش ، ساختار سرمایۀ بهینه ، بیش‌اهرمی ، کم‌اهرمی