بررسی وضعیت صدور گواهی امضاء الکترونیکی ایران و اهمیت آن به عنوان یکی از زیرساخت های فنی و حقوقی مهم در توسعه خدمات الکترونیکی

سند الکترونيکی عبارت از داده پيامی است که در مقام دعوی یا دفاع قابل استناد باشد. مستفاد از قوانين مدنی و تجارت الکترونيکی ایران و سایرکشورها، سند الکترونيکی به سه نوع سند رسمی الکترونيکی، سند عادی الکترونيکی با امضای ساده و سند عادی الکترونيکی با امضای مطمئن تقسيم می شود.دفاتر صدور گواهی الکترونيکی مرجع ثالثی هستند که اعتبار پيام را از طریق تعيين هویت امضا کننده دیجيتال تضمين کند. مهمترین وظایف دفاتر مزبور توليد، صدور، ذخيره، ارسال، تأیيد، ابطال و به روز نگهداری گواهیهای اصالت امضای الکترونيکی می باشد. این مقاله به صورت تطبيقی حقوق ایران، مقررات آنسيترال، حقوق فرانسه و ایالات متحده آمریکا را با موضوع دفاتر صدور گواهی امضای الکترونيکی مورد بررسی قرار داده و به صورت تحليلی در پی آن است تا به تعریفی جامع از گواهی امضای الکترونيکی دست یابد و با بررسی سلسله مراتب و وظایف دفاتر مزبور، نقش و جایگاه این دفاتر را در توسعه خدمات الکترونيکی و تجارت الکترونيکی را تببين نماید. قانون تجارت الکترونيکی ایران مصوب 1382، قانون نمونه تجارت الکترونيکی آنسيترال مصوب 1996، قانون نمونه امضای الکترونيکی آنسيترال مصوب 2001، دستورالعمل اتحادیه اروپا در زمينه امضای الکترونيکی مصوب 1999 و قانون شماره 230-2000 مورخ 13 مارس 2000 فرانسه و آئين نامه های شماره 272-2001 مورخ 30 مارس 2001 و شماره 973-2005 مورخ 10 اوت 2005 دولت فرانسه از مهمترین قوانين ملی و بين المللی در زمينه حقوق امضای الکترونيکی می باشند که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

امضای الکترونيکی ، امضای الکترونيکی مطمئن ، دفاتر خدمات صدور گواهی الکترونيکی ، توسعه خدمات الکترونيکی ، حقوق فناوری اطلاعات