بررسی استقرار سه گونه مهم دارویی از خانواده نعناعیان (Labiatae) در مراتع شرق استان مازندران

گياهان دارويي به اشکال مختلف و به صورت خام يا فرآورده مانند دم کردن، جوشانده، عصاره، اسانس و ... از قديم در ايران و بخصوص در مازندران وجود داشته و براي درمان بيماري ها بکار مي گرفته است. استان مازندران بدليل قرار گرفتن در شرايط آب و هوايي مساعد و بعلت برخوردار بودن از ارتفاعات متفاوت جلگه، ميان بند و کوهستاني عرصه هاي متنوعي براي رويش طبيعي انواع گياهان بصورت علفي، بوته اي، درختچه اي و درختي دارا بوده و مي باشد. اين پژوهش با هدف بررسي سازگاري سه گونه دارويي Salvia officinalis ،Lavandula stoechas و Melissa officinalis با شرايط کشت در ايستگاه تحقيقات جنگل و مرتع پاسند شهرستان بهشهر واقع در شرق استان مازندران انجام شده است. بذر اين گياهان جهت رشد اوليه ابتدا در گلخانه کاشته شده سپس بعد از رسيدن به مرحله 8-6 برگي شدن به زمين اصلي منتقل شدند. تمام ويژگي هاي فنولوژيک گياهان و فاکتورهاي مورد مطالعه (تعداد برگ و ريشه، وزن تر و خشک (برگ، ساقه و ريشه)، طول ريشه، ارتفاع اندام هوايي، قطر ساقه و قطر کوچک و بزرگ تاج پوشش) بررسي شدند. بعد از عمليات کاشت، سازگاري گياهان با شرايط اقليمي ايستگاه و نيز آفات و بيماري ها و علف هاي هرز منطقه مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد که سه گونه دارويي Salvia officinalis ،Lavandula stoechas و Melissa officinalis سازگاری خوبي جهت کشت و اهلي کردن در شرايط آب و هوايي شرق مازندران را داشتند. درصد زنده ماني دو گونه مريم گلي و بادرنجبويه بيش از 95% و درصد زنده ماني گونه اسطوخدوس بيش از 90% برآورد گرديد. همچنين در طول رشد رويشي و زايشي، علايمي از آفات و بيماري ها در گياهان مذکور ديده نشده است.

کلیدواژه ها:

گياهان دارويي ، سازگاري ، شرق مازندران ، نعناعيان