شکلگیری مرز نرم در روابط ایران و عراق در دوره پساصدام

 هدف این مقاله تحلیل روابط ایران و عراق پس از سقوط صدام است. پرسش اصلی این است که با وجود اختلافاتگسترده مرزی و تاریخی ایران و عراق، چه عواملی موجب بهبود و گسترش روابط دو کشور طی سال­های ۲۰۱۳تا ۲۰۱۷ شده است؟ فرضیه پژوهش با بهره­گیری از چارچوب مفهومی «مرز نرم» اینگونه صورتبندی شده ­است: گسترش پیوندهای بین مردم ایران و عراق طی سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۷ که ناشی از هویت مذهبی مشترک است، موجب گسترش روابط دو کشور و تکوین «مرز نرم» بین آنها شده ­است. یافتههای مقاله نشان می­دهد با سقوط صدام و به قدرت رسیدن شیعیان در عراق و محوریت قرار گرفتن مرجعیت، پیوندهای مذهبی بین شیعیان ایران و عراق گسترش یافته است؛ احساس تهدید مشترک هویتی در مقابل داعش، عبور گسترده مردم و کالاها  از مرزهای  دور کشور، بازسازی عتبات عالیات، راهپیمایی میلیونی زائران شیعه در اربعین حسینی از دیگر عوامل نزدیکی دو کشور میباشد. داده­های این مقاله از منابع کتابخانه­ای و میدانی گردآوری واستخراج و با روش توصیفی- تحلیلی بررسی شده ­­است.

کلیدواژه ها:

‘’شیعیان’’ ، ‘’مرز نرم’’ ، ‘’ایران’’ ، ‘’عراق’’ ، ‘’هویت’’