کیفیت گزارشگری مالی و ناکارایی سرمایه گذاری

این تحقیق با استفاده از مدل تعدیل شده وردی(۲۰۰۶) به آزمون تجربی رابطه میان کارایی سرمایه گذاری و کیفیت گزارشگری مالی پرداخته است. کارایی سرمایه گذاری به صورت مفهومی، به معنی پذیرش پروژه هایی با ارزش فعلی خالص مثبت است و منظور از ناکارایی سرمایه گذاری، گذر از این فرصت های سرمایه گذاری(سرمایه گذاری کمتر از حد) و یا انتخاب پروژه هایی با خالص ارزش فعلی منفی(سرمایه گذاری بیش از حد) است. در این تحقیق، سرمایه گذاری مورد انتظار، تابعی از فرصت های رشد تلقی شده و"سرمایه گذاری کمتر از حد"(انحراف منفی از سرمایه گذاری مورد انتظار) و "سرمایه گذاری بیش از حد"(انحراف مثبت از سرمایه گذاری مورد انتظار)، به عنوان ناکارایی سرمایه گذاری مطرح شده است. برای ارزیابی کیفیت گزارشگری مالی، از مدل های کیفیت اقلام تعهدی استفاده شده است. این تحقیق در ۱۵۲شرکت پذیرفته شده در بورس تهران، بر اساس اطلاعات مندرج در گزارش های مالی شرکت ها در فاصله سال های ۱۳۷۹ الی ۱۳۸۷ انجام شده است که نتایج نشان داد در بورس تهران بر خلاف تحقیقات بیدل و همکاران(۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹) و وردی (۲۰۰۶) ، عملا هیچ گونه همبستگی معناداری میان متغیرهای مزبور وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

کارایی سرمایه گذاری ، سرمایه گذاری کمتر از حد ، سرمایه گذاری بیش از حد ، کیفیت گزارشگری مالی