تحلیل جامعه شناختی گرایش به جابه جایی سکونتی در بافت قدیم خمینی شهر

  جابهجاییها به مثابه پارادایم معاصر در علوم اجتماعی، ناظر به بررسی جابهجایی افراد، ایدهها و اشیا و همچنین دلالتهای اجتماعی گستردهتر این جابهجاییهاست. جابهجاییهای سکونتی درون شهری به مثابه یکی از انواع بسیار متداول جابهجایی، عامل مهمی در ایجاد تغییرات اساسی در حوزههای مختلف شهری است. تغییر محل سکونت در درون شهرها نقش مهمی در تغییر نظامهای شهری و ساختار فضایی شهری دارد. عوامل مختلفی در سطح فردی، اجتماعی، کالبدی، فضایی، اقتصادی، فرهنگی و ترکیبی از آنها زمینهساز این جابهجاییهاست. این پژوهش به صورت پیمایشی بر روی ۲۴۰ پاسخگوی ساکن در محلههای قدیمی خمینیشهر با هدف سنجش میزان گرایش به نقل مکان به محلههای جدید شهر و شناسایی عوامل موثر بر آن صورت گرفته است. نتایج نشان میدهد که در مجموع ساکنان این محلهها گرایش متوسطی به جابهجایی دارند، اما نهایتا حدود ۶۵% تمایل خود و خانوادهشان را برای جابهجایی به محلههای جدید ابراز کردهاند. نتایح تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان میدهد که سه متغیر رضامندی از محل سکونت و سرمایه اجتماعی و اهمیت حفظ حریم خصوصی، وزن بیشتری در تبیین گرایش به جابهجایی به محلههای جدید در خمینیشهر دارد. نتایج رگرسیون لجستیک نیز موید نتایج مذکور است.

کلیدواژه ها:

تحرک سکونتی ، بافت قدیم ، رضامندی سکونتی ، سرمایه اجتماعی ، حریم خصوصی ، محرومیت نسبی