نقش جهت گیری هدف پیشرفت و باورهای خودکارآمدی در رویکردهای یادگیری دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش جهت گیری هدف پیشرفت و باورهای خودکارآمدی در رویکردهای یادگیری و تبیین الگوی پیش بین رویکردهای یادگیری دانش آموزان است. رویکرد یادگیری کیفیت و نحوه ی یادگیری مطالب را نشان می دهد و از سه سطح عمیق، حصولی و سطحی تشکیل شده است. جهت گیری هدف پیشرفت، به دلایل و مقاصد یادگیرندگان از انجام تکالیف اشاره می کند و شامل هدف های عملکردگرایی، عملکردگریزی، تبحرگرایی و تبحرگریزی است. باورهای خودکارآمدی به قضاوت افراد درباره ی توانایی و شایستگی شان در انجام موفقیت آمیز تکالیف اشاره می کند. جامعه ی آماری پژوهش را دانش آموزان متوسطه ی شهر بیجار تشکیل می دادند. ۲۸۰ نفر از دانش آموزان از رشته های ریاضی، تجربی و انسانی به شیوه ی طبقه ای تصادفی برگزیده شدند و پرسش نامه های فراگرد مطالعه ی بیگز (۱۹۸۷)، جهت گیری هدف پیشرفت الیوت و مک گریگور (۲۰۰۱) و مقیاس فرعی خودکارآمدی پرسشنامه ی راهبردهای انگیزشی یادگیری پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) در اختیار آنان قرار داده شد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که تبحرگرایی (۰.۵۷) و عملکردگریزی (۰.۱۳) رویکرد یادگیری عمیق؛ تبحرگرایی (۰.۲۶) و عملکردگرایی (۰.۲۱) رویکرد یادگیری حصولی؛ و تبحرگرایی (۰.۴۵-)، عملکردگرایی (۰.۱۶-) و تبحرگریزی (۰.۱۳) به طور مثبت رویکرد یادگیری سطحی را پیش بینی می کنند. نتایج تحلیل رگرسیون ساده نشان داد که سهم خودکارآمدی در پیش بینی رویکرد یادگیری عمیق، حصولی و سطحی به ترتیب برابر ۰.۵۲، ۰.۴۰ و ۰.۵۲- است. بررسی یافته ها، نه تنها روابط متقابل الگوهای شناختی و انگیزشی را آشکار می سازد بلکه نکات قابل تاملی برای سیستم های آموزشی در بردارد. 

کلیدواژه ها:

رویکردهای یادگیری ، جهت گیری هدف پیشرفت ، باورهای خودکارآمدی و دانش آموزان متوسطه