تحلیل ساختاری اکوسیستم ملی نوآوری: بهره برداری از داده های جهانی برای سیاست گذاری ایرانی

زمینه و هدف: الگوهای سیستم ملی نوآوری عمدتا به زیست بوم نوآوری بی­توجه هستند. از این رو نمی توانند چرایی رونق یا کسادی نوآوری در بین کشورها را به خوبی تبیین کنند. این مقاله به تبیین نقش زیست بوم نوآوری در رونق و کسادی نوآوری در چارچوب الگوی اکوسیستم ملی نوآوری می پردازد. روش شناسی: این پژوهش از نظر نوع استفاده، کاربردی و از نظر هدف، پژوهشی توصیفی است که در آن از داده های پنل کشوری (داده های ۱۳۷ کشور جهان در سه سال متوالی)، تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار اسمارت پی آل اس استفاده شد. یافته ها: تحلیل های تجربی نشان داد که مولفه های متنوع زیست بوم نوآوری در پرورش و رونق نوآوری نقشی اساسی دارند. فناوری اطلاعات، آموزش دانشگاهی، پژوهش دانشگاهی و تعاملات نوآورانه مولفه های پایه اکوسیستم ملی نوآوری هستند. کمیت، کیفیت و ظرفیت این مولفه ها، میزان خلاقیت، ظرفیت باروی، میزان پویایی و سطح چالاکی اکوسیستم ملی نوآوری را تعیین می کنند. کمیت و کیفیت کارآفرینی، میزان دسترسی به اعتبارات مالی، کمیت و کیفیت زیرساخت های فیزیکی و میزان سرمایه گذاری های مالی و فیزیکی توسط کارآفرینان، دولت و بنگاه ها به پرورش، رونق و گسترش نوآوری کمک می کنند. این مولفه ها علاوه بر تولید دانش در داخل زیست بوم و جذب دانش از خارج زیست بوم، به تجاری سازی دانش جدید کمک می کنند. نفوذ و اشاعه دانش در زیست بوم و پایداری اکولوژیک از پیامدهای اصلی اکوسیستم ملی نوآوری هستند. نتیجه گیری: دولت برای پرورش اکوسیستم ملی نوآوری در ایران و رونق بخشیدن به میزان خلاقیت و نوآوری ابتدا باید مولفه های زیست بوم نوآوری (مانند محیط یادگیری، سیاسی، حقوقی و کسب و کار) را اصلاح کند.

کلیدواژه ها:

اکوسیستم نوآوری ، اکوسیستم ملی نوآوری ، زیست بوم نوآوری ، اکوسیستم ملی دانش