نقش تاب آوری در ایجاد توسعه پایدار در جوامع

مخاطرات طبیعی بدون آنکه بشر قادر به تاثیرگذاری مستقیم بر آن باشد اتفاق می افتد و در صورت عدم برنامه ریزی و اقدامات مناسب برای مواجه ه با آن زندگی اجتماعی وی را به مخاطره میاندازد. امروزه جوامع درتلاش هستند تا آمادگی خود را جهت مواجهه با حوادث و همچنین مقابله با آن و بازگشت سریع تر به وضعیت پایدار در پی وقوع شرایط اضطراری حفظ نماید.از این رو در سال های اخیر به موضوع تاب آوری توجه زیادی شده است. در سطح جهانی، تغییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات دیده می شود؛ به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیداکرده است . بر اساس این نگرش، برنامه های کاهش مخاطرات باید به دنبال ایجاد و تقویت ویژگی های جوامع تاب آور باشند و در زنجیره مدیریت سوانح به مفهوم تاب آوری نیز توجه کنند. پایداری یکی از مفاهیم اصلی در زمینه مطالعات شهری می باشد که به شرایط خاص محیطی و منابع موجود آن بستگی خواهد داشت.پایداری در زمینه مخاطرات طبیعی به عنوان توانایی تحمل و غلبه بر صدمات،کاهش میزان تولید، کاهش کیفیت زندگی بعد از وقوع یک حادثه مهیب و بزرگ آن هم بدون کمک قابل ملاحظه از بیرون سیستم می باشد، که این خود بیانگر مفهوم تاب آوری است .تاب آوری یک جامعه را می توان خصوصیتی جدایی ناپذیر از شرایط محیطی و منابع در ارتباط با آن در نظر گرفت در نتیجه مطالعات مربوط به پایداری خصوصا در زمینه و بستر مخاطرات طبیعی یکی از اصلی ترین وکلیدی ترین مباحث در زمینه تاب آوری محسوب می شود؛ بنابراین پایداری در ارتباط با تاب آوری را می توان به صورت توانایی سیستم برای تحمل و غلبه بر صدمات و تنظیم کیفیت زندگی بدون کمک قابل توجه از بیرون سیستم تعریف کرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، توسعه پایدار ، آسیب پذیری ، مخاطرات