ارزیابی الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت از منظر سیاست گذاری توسعه سرزمینی با تاکید بر رویکرد نهادی

ایران با وجود آنکه جزء کشورهای پیشرو در حوزه استقرار نظام برنامهریزی مدرن با پیشینهای حدود ۷۰ سال محسوب میشود، با این حال نتوانسته است در قامت یک کشور توسعه یافته و دستیافته به رفاه و رضایت عمومی قرار گیرد. این مهم با توجه به آنکه اصول توسعه یافتگی در همه جوامع یکسان بوده و این الگوهای متفاوت توسعه هستند که مسیر توسعه یک جامعه را رقم میزنند، سبب شد تا از اواسط دهه ۱۳۸۰، ضرورت تدوین «الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت» به عنوان مجموعهای از اصول، ارزشها، قواعد، سازوکارها، روشها، تدابیر، فرایندها، ساختارها، نهادها، نیروی انسانی و منابعی که ایجاد تحول و پیشرفت در جمهوری اسلامی ایران را زمینهساز خواهند شد، به وجود آید. این الگو پس از ۷ سال از تاسیس یک مرکز تخصصی برای تدوین آن در مهرماه ۱۳۹۷ منتشر و به نظرخواهی عمومی گذاشته شد. این مقاله با هدف ارزیابی سند الگوی پایه اسلامی_ ایرانی پیشرفت از منظر سیاست گذاری توسعه سرزمینی و با تاکید بر رویکرد نهادی، تلاش کرده با بهرهگیری از روش تحلیل محتوای کیفی و استفاده از نظرات و دیدگاههای نخبگان، معیارهای ارزیابی سند از منظر سیاستگذاری توسعه سرزمینی تعریف و سند مذکور بر اساس آنها مورد تحلیل قرار گیرد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بر اساس مولفهها و پروتکلهای ارزیابی، میزان توجه سند به سیاست گذاری توسعه سرزمینی و رویکرد نهادی محدود است. از این رو بنا به مباحث مطروحه، پیشنهاد میشود باتوجه به مولفهها و پروتکلهای ارائه شده در این پژوهش، بازنگری اساسی در محتوای سند صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت ، سیاستگذاری توسعه سرزمینی ، رویکرد نهادگر