تغییرات مورفولوژیک بافت ریه در پی دریافت نانوذره نقره تولید شده با روش سنتز زیستی در موشهای صحرایی نر ویستار تمرین کرده

هدف: هدف از این پژوهش بررسی میزان آسیب بافت ریه موشهای صحرایی تمرین کرده، ناشی از دریافت دوز بالای نانوذره بیولوژیک نقره است. مواد و روشها: ۳۰ سر موش صحرایی نر در ۶ گروه کنترل سالم، نانونقره، تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، نانونقره + تمرین هوازی، نانونقره+ تمرین بی هوازی بهصورت تصادفی ساده تقسیم شدند. ابتدا گروه های تمرین بهمدت ۱۰ هفته با پروتکل هوازی و بیهوازی به تمرین پرداختند. سپس تزریق درون صفاقی نانوذرات نقره تولید شده توسط قارچ فوزاریوم، بهازای۱۰ درصد وزن بدن هر رت در ۵ نوبت انجام گرفت و پس از ۴۸ ساعت از آخرین تزریق، رتها بی هوش شده و نمونه گیری صورت پذیرفت. نمونه ها با رنگآمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و توسط میکروسکوپ نوری عکسبرداری و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد تمرین بی­هوازی درکاهش وزن رتها بهصورت معنیداری موثر بود (۰۴۵/۰=p). همچنین اکسیژن مصرفی در تمامی گروهها بهجز گروه دریافت کننده نانونقره، نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (۰۰۰/۰=p).  همچنین تزریق نانونقره بیولوژیک موجب التهاب و پرخونی در بافت ریه رتهای بدون تمرین شد. اما در گروه تمرین بیهوازی التهاب و پرخونی نسبت به گروه هوازی کمتر بود. نتیجهگیری: بهنظر میرسد تزریق نانوذره نقره تولید شده بهروش زیستی موجب عارضههای ساختاری بافت ریه رتهای نر ویستار شود. همچنین نتایج پژوهش حاضر نشان داد پیش آمادگی بدنی بیهوازی نسبت به هوازی در کاهش این اثرات سودمندتر است.  

کلیدواژه ها:

پروتکل تمرین هوازی ، پروتکل تمرین بی هوازی ، نانو ذرات نقره بیولوژیک