ارزیابی تاثیرات کاربرد و عدم کاربرد زغال زیستی و کمپوست بر روی برخی از ویژگی های فیزیکی خاک های شور و سدیمی

شور و سدیمی شدن خاک ها، ازجمله پدیده های تخریب خاک محسوب می شود که ضمن کاهش کیفیت خاک به طورفزایندهای، موجب کاهش عملکرد محصولات به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک می گردد. یکی از روش های اصلاح وبهبود کیفیت خاکهای شور و سدیمی، کاربرد زغال های زیستی و کمپوست است. در این پژوهش تیمارها شامل زغالزیستی حاصل از باگاس نیشکر، کنوکارپوس و پوست پسته در سطوح ( ۲ و ۴ درصد) و همچنین کمپوست (در سطوح ۲ و۴ درصد وزنی) و در سطوح رطوبتی ( ۲۵ و ۵۰ و ۷۰ درصد رطوبت مزرعه) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفیدر ۳ تکرار اعمال شد. این پژوهش به صورت گلدانی و با یک دوره ی انکوباسیون ۴ ماهه صورت پذیرفت. نتایج نشان داد کهدر اثر افزودن ۴ درصد زغال زیستی کنوکارپوس در سطح رطوبتی ۵۰ درصد ظرفیت مزرعه بیشترین میزان میانگین وزنیقطر خاکدانه ها به دست آمد. همچنین افزودن تیمار ۴ درصدی بقایای کنوکارپوس در سطح رطوبتی ۲۵ درصد ظرفیتمزرعه به خاک سبب افزایش تخلخل تهویه ای شد. این پژوهش نشان داد که کاربرد زغال های زیستی و کمپوست به عنواناصلاح کننده هایی مناسب جهت بهبود ویژگی های فیزیکی خاک های شور و سدیمی محسوب می شوند. بر اساس نتایج اینپژوهش، زغال زیستی بقایای کنوکارپوس بیشترین تاثیر را بر روی ویژگی های فیزیکی خاک های شور و سدیمی منطقه یمطالعاتی نشان داد. بدین ترتیب می توان از این اصلاح کننده ی آلی به عنوان یک تیمار اثربخش در راستای تحقق اهدافمدیریت بقایای آلی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

خاک های شور و سدیمی ، اصلاح کننده ی خاک ، مدیریت پایدار ، پایداری خاکدانه ها ، رطوبت خاک