ارائه مدل ریاضی دوهدفه جهت زمان بندی قطار شهری در حالت عدم قطعیت

سیستم های حمل و نقل عمومی همواره به دلیل اهمیت زیاد آنها در جابجایی شهروندان، مورد توجه می باشند. در این میان، سیستم حمل و نقل قطار شهری یا مترو که به عنوان مهم ترین سیستم حمل و نقل عمومی است، به دلایل بسیاری من جمله زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی نسبت به سایر مدهای حمل و نقل شهری از اولویت بالایی برای توسعه برخوردار است. سیستم قطار شهری با توجه به نقشکلیدی که در کاهش ترافیک، کاهش آلودگی و جابجایی مسافر دارد، نیازمند توجه بیشتر و به کارگیری سیاست های لازم برای ارتقای کارایی آن می باشد. مهم ترین پارامتری که در سیستم حمل و نقل قطار شهری برای شهروندان مشهود بوده و با بهبود آن می توان عملکرد این سیستم را ارتقا داد، مدت زمان توقف در ایستگاه ها و زمان حرکت بین آنها است. این زمان ها باید به گونه ای تعیین شود که علاوه برافزایش مطلوبیت این وسیله نقلیه عمومی از طریق کاهش زمان انتظار مسافران، بهینه ترین استفاده ممکن نیز از منابع موجود به عمل آید. در این پژوهش با استفاده از مدل برنامه ریزی ریاضی، مدت زمان توقف در هر کدام از ایستگاه ها و سرفاصله حرکت قطارها به نحوی تعیین می شوند که زمان انتظار مسافران به کمترین مقدار ممکن رسیده و انرژی الکتریکی که حاصل از تبدیل انرژی جنبشی است، بیشینه گردد. انرژی جنبشی در هر ایستگاه، در زمان ترمز کردن قطار به انرژی الکتریکی تبدیل شده و برای شتاب گرفتن سایر قطارها استفاده می گردد

کلیدواژه ها:

زمان بندی قطار شهری ، بهینه سازی تصادفی ، زمان سرفاصله ، متغیر تصادفی