بررسی مشوق ها و بازدارنده های شهروندان جهت استفاده از دوچرخه به عنوان یک وسیله حمل و نقل (نمونه موردی: شهر شیراز)

یکی از برنامه هایی که با اجرای عملی و صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل و نقل و عبور و مرورشهری بازگرداند، توسعه حمل و نقل انسان گرا (پیاده روی- دوچرخه سواری) می باشد. در این پژوهش به بررسی علل مشکلاتدوچرخه سواری در شهر شیراز با هدف کشف رابطه بین میزان استفاده از دوچرخه و معیارهایی مانند ترافیک و آلودگی هواپرداخته شده است. روش تحقیق در این مقاله، روش توصیفی- تحلیلی است؛ و روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانهای و میدانی و توزیع پرسشنامه در سطح شهر بوده و با استفاده از تکنیک های آماری و نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیلصورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان داد که رابطه معناداری بین استفاده از دوچرخه و متغیرهایی چون کاهش آلودگیهوا، تحصیلات شهروندان، درآمد آنها و کاهش ترافیک وجود دارد به این صورت که میزان استفاده از دوچرخه در کاهشترافیک و کاهش آلودگی هوا در شهر تاثیر زیادی میگذارد و بین این دو ارتباط معناداری وجود دارد. بین شغل شهروندان ومیزان استفاده از دوچرخه نیز همبستگی معناداری وجود دارد به طوری که شهروندان دارای منزلت شغلی متوسطه مانندمحصل وآزاد بیشتر تمایل به استفاده از دوچرخه دارند. علاوه بر این بین میزان تحصیلات شهروندان و میزان استفاده آنها ازدوچرخه رابطه معکوس معنی دار و بین میزان درآمد ومیزان تمایل استفاده از دوچرخه نیز همبستگی معناداری وجود دارد.در پایان تحقیق همانطور که بررسی گردید، در اغلب کشورهای توسعه یافته به سلسله دوچرخه بطور جدی توجه شده استکه این توجه، ناشی از واقع بینی در مورد فوائد و مزایای استفاده از دوچرخه بعنوان یک مدل حمل و نقل است.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل پیاده ، دوچرخه سواری ، مسیر دوچرخه سواری ، شهر شیراز