بررسی روش های نوین در بهبود وضعیت کمی رواناب سطحی

نگرش سنتی نسبت به رواناب های شهری، تنها به خروج سریع رواناب از مراکز شهری توجه داشته اند. در حالیکه در روش های نوین کنترل سیلاب، سعی بر نگه داشت بدون تاثیرگذاری مخرب سیلاب بجای دفع سریع آن می باشد. در تحقیق حاضر به بررسی روش های توسعه کم اثر در بحث کنترل سیلاب پرداخته می شود. در این تحقیق در سناریو اول مدلسازی بارش- رواناب در حوضه فولی آباد واقع در شهر اهواز به عنوان منطقه مورد مطالعه، با استفاده از مدل SWMM انجام شده است. سه نوع LID جوی باغچه، ترانشه نفوذ و مخازن نگهداشت زیستی به منظور بررسی توانایی آن ها در کاهش کمیت رواناب انتخاب شده اند. در سناریو دوم تحلیل دو بعدی جریان و بررسی محدوده سیل گیر منطقه مورد مطالعه انجام پذیرفت وعملکرد مجاری روباز به منظور انتقال رواناب مورد بررسی قرار گرفت. پس از بررسی نتایج سناریوها، سناریو دوم به دلیل برطرف کردن کامل مشکل آبگرفتگی و صرفه اقتصادی بالا، به عنوان سناریو برتر انتخاب شد.

کلیدواژه ها:

روش توسعه کم اثر ، SWMM ، رواناب سطحی ، سیلاب