استفاده ازدانش بومی درمدیریت تقسیم آب ازمنابع مختلف درکانالهای آبی مشترک

کشور ایران در نظام بهره برداری و مشارکت کنندگان کشاورزی از منابع، از بیشینه ای غنی برخوردار است، به طوری که شاید بتوان گفت همان گونه که در این کشور از روزگاران خیلی دور مهار و استحصال منابع آبهای سطحی و زیرزمینی رواج داشته و اکنون نیز شاهد بجا مانده از آن زمانها می باشیم. نظام بهره بردری از آب تامین شده نیز با دقت و ظرافت از همان ابتدا شکل گرفته است. به عبارت دیگر مدیریت عرضه هم گام با مصرف پیشرفته است. نظامهای سنتی آبرسانی و آبیاری بخشی از گنجینه ای ارزشمند دانش سنتی و بومی هر منطقه میباشد که نیازهای اجتماعی، فرهنگ و محیط زیست پیرامونش در تعادل و پایداری است. دانش بومی مجموعه ای از دانش و تجربه های هر جامعه است که اساس چاره جویی های یک قوم را در برابر چالشهای آشنا وناآشنا تشکیل میدهد. دانش بومی ریشه در تجربه های قرنهای گذشته دارد و تا زمانی که جامعه پابرجاست به عنوان پایه فرهنگی و فنی آن به تکامل ادامه میدهد. دانش بومی دارای زمینه های کاربردی زیادی در امر توسعه میباشد. هدف از این تحقیق معرفی دانش بومی و بهبود بخشیدن آن با پیشنهادات برای کاربردی کردن و انتقال این دانش به نسلهای بعدی و زنده نگه داشتن آن برای نسلهای آینده میباشد. که نتیجه میگیریم دانش بومی از نظر قدرت وضعف مکمل دانش علمی نوین است و از ترکیب این دو میتوان به موفقیتهایی دست یافت که هیچ کدام از آنها به تنهایی قادر به تحقق آن نیستند. بنابراین در اجرای هر پروژه در هر منطقه ابتدا اگر به دانش بومی آن منطقه هم توجه داشت و از آن استفاده کرد باعث موفقیت بیشتر می شود.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، کانالهای آبی ، آبیاری ، دانش نوین