تاثیر روش تدریس کاوشگری بر خلاقیت و انگیزه پیشرفت دانشجویان روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

     هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی تدریس کاوشگری بر خلاقیت و انگیزه پیشرفت دانشجویان انجام شد.      روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی دانشگاه علوم و تحقیقات تهران بودند. براساس روش نمونه گیری هدفمند ۶۰ دانشجو انتخاب شدند و به دوگروه ۳۰ نفری آزمایش و گواه اختصاص یافتند. ابزار سنجش آزمون سنجش خلاقیت عابدی (۱۳۷۲) و پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس (۱۹۷۰) بود. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه از یک ترم تحصیلی تحت تدریس به روش کاوشگری قرار گرفتند و در گروه گواه، روش تدریس به صورت سنتی بود. در پایان دوره های تدریس، از هر دو گروه آزمایش و گواه، پس آزمون به عمل آمد.      یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد بین دانشجویان گروهی که با روش کاوشگری آموزش دیده بودند و گروه گواه که تحت آموزش سنتی بوده اند؛ از نظر میزان خلاقیت و انگیزه پیشرفت تفاوت معناداری وجود داشت (۰۰۱/۰>p ) و روش تدریس کاوشگری موجب افزایش خلاقیت و افزایش انگیزه پیشرفت در دانشجویان شد.      نتیجه گیری: به منظور افزایش کیفیت تدریس، ابداع تکنیک های متعدد پرورش روحیه کاوشگری برای دروس روان شناسی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

انگیزه پیشرفت ، خلاقیت ، دانشجویان روان شناسی ، روش تدریس کاوشگری