ما اخلت به المعجمات اللغویه فی نهج البلاغه

 التفت اکثر العلماء اللغویین الی المفردات الموجوده فی روایات النبی و اهل البیت: اقل من اللزوم علی ان اهل البیت: بصرف النظر عن امامتهم مشتهرون فی انظار جمیع الامه بصفه افصح فصحاء العرب. بینما عدد من لغویی الشیعه و اهل السنه اهتموا الی هذا المهم مثل «رضی استر آبادی» (م ۶۸۶ )، «فخرالدین الطریحی» (م ۱۰۸۵)، «سید علی خان المدنی» (م ۱۱۲۰)، «میرزا محمد علی الشیرازی» (م بعد ۱۳۰۰) و هم من علماء الشیعه و ایضا «ابن الجنی » (م ۳۹۲)، «ابن الفارس» (م ۳۹۵)، «الجوهری» (م ۳۹۸)، «ابن مالک» (م ۶۷۲) و هم من علماء العامه الذین یستندون الی روایات النبی فقط.    طرح کتاب هذه المقاله خمس روایات من روایات الامام امیر المومنین۷ فی نهج البلاغه التی یجب ان یستند الیها فی المصادر اللغویه و ان کانت مغفوله عنها.

کلیدواژه ها:

المصادر اللغویه ، منهج الکتابه ، «نهج البلاغه» ، طابع لغوی ، علم المفردات ، اللغویون.