بررسی توسعه سیستم حمل و نقل همگانی در شهر تهران با تاکید بر جایگاه سامانه حمل و نقل BRT در آن

الگوی توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی یکی از الگوهای توسعه شهری است که بر محوریت حمل و نقل عمومی استوار است. امروزه این رویکرد در بسیاری از شهرها، در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد. توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی با محوریت BRT نمونه ای مناسب از چنین توسعه ای است. بنابراین هدف این مقاله بررسی توسعه حمل و نقل همگانی در شهر تهران با تاکید بر سامانه حمل و نقل BRT است. پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی– تحلیلی می باشد. روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت اسنادی و میدانی می باشد. در این راستا ابتدا به شناخت ویژگی های سامانه BRT پرداخته و سپس به ارزیابی توسعه سامانه حمل و نقل BRT مبادرت شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که از نظر شهروندان در مورد اکثر مولفه ها مانند: نظافت و تمیزی اتوبوس، رفتار کارکنان سیستم، بهبود تردد و کاهش تراکم، کاهش آلودگی های زیستمحیطی، افزایش استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، کاهش تقاضا برای برخی از تسهیلات از جمله پارگینگ، سرمایه گذاری کمتر در بخش توسعه شبکه ارتباطی، سلامت و ایمنی مسافر، کاهش تعداد تصادفات و بهبود وضعیت محیط زیست گزینه کاملا مناسب و مناسب، مولفه مدت زمان انتظار در ایستگاه، آسایش و راحتی مسافر، هزینه کمتر برای تعمیر و نگهداری شبکه ارتباطی، مصرف کمتر سوخت و انرژی و کنترل ترافیک سنگین گزینه متوسط و مولفه سرعت دسترسی به مقصد گزینه ضعیف را به خود اختصاص داده اند. با توجه به پاسخ شهروندان می توان به این نتیجه دست یافت که شهروندان در اکثر مولفه رضایت کامل را از عملکرد سیستم BRT در محدوده شهر تهران را دارند. اما از سرعت دسترسی به مقصد رضایت ندارند که نیازمند طرح تدابیری در جهت رفع این نقطه ضعف در عملکرد سیستم BRT است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، سیستم حمل و نقل همگانی ، BRT ، شهر تهران