ساختارهای مادی و معرفتی تاثیرگذار بر روابط ایران و عربستان سعودی در دوران پهلوی (با تاکید بر دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ میلادی)

ایران و عربستان سعودی از آغاز شکل­ گیری روابط، مناسبات پر­فراز و نشیبی را تجربه کرده ­اند. این نوسان در روابط هم در دوران پهلوی و هم در دوران جمهوری اسلامی به چشم می­ خورد. این مقاله عوامل موثر بر روابط ایران و عربستان در دوران پهلوی و پیامدهای این عوامل برای این روابط را مورد سوال قرار داده است، و این پاسخ اولیه را مطرح می­ کند که به رغم رقابت­ های منطقه­ ای و ژئوپلتیکی ایران و عربستان در این دوره، هم­پوشانی نسبی هویتی و مواجهه با تهدیدات هویتی مشترک در سطح منطقه­ ای و بین­ المللی در کنار الزامات ساختاری نظام بین ­الملل، به همکاری دو کشور منجر گردید. به­ عبارت­ دیگر، در ساختار آنارشیک نظام بین­ الملل دوقطبی، ایران و عربستان سعودی بر اساس ساختار اجتماعی میان «خود»، از یکدیگر به عنوان «دوست» برداشت نموده و بر­این­ اساس روابط میان خود را سامان دادند. در این مقاله از روش توصیفی-تحلیلی و دو رویکرد اجتماعی و مادی برای انجام تحقیق استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

روابط ایران و عربستان سعودی ، ژئوپلتیک ، هویت ، سازه انگاری ، نوواقع گرایی