طراحی سطح بندی آموزشی و محتوایی برای آموزش زبان فارسی به غیر ایرانیان

چکیده در پیشینه آموزش زبان فارسی به غیرایرانیان شاهد این هستیم که دستور دارای بیشترین اهمیت بوده و بر خلاف سیر تکوین ها برنامه ی درسی، همچنان نیز دارای بیشترین اهمیت است . مادام یکه دستور محور آموزش زبان فارسی باشد، بحث دبن سطح ی آموزش زبان پیچیدگی خاص ی ایجاد نمیکن ؛د زیرا سطحبندی محتوای دستوری تابع نیازهای صوری و غیر ارتباطی است و اساسا در سطحبندی آموزش زبان توجه چندانی به نیازهای ارتباطی زبانآموز نمیشود، اما اگر بخواهبم زبان فارسی را به عنوان یک رسانه ارتباطی کارامد و متناسب با نیاز فارسیآموزان خارجی آموزش دهیم، چارها ی نداریم جز اینکه به سطحبندی محتوای آموزشی بپردازیم. بررسی بیش از ۲۰۰ عنوان کتاب آموزش زبان فارسی به غیرایرانیان نشان یم دهد که مولفان این کتاب ها معیار روشنی برای سطحبندی محتوای آموزشی نداشتهاند. به بیان دیگر، در حال حاضر ، هیچ معیاری برای تعریف سطوح آموزش زبان فارسی وجود ندارد و همین باعث شده تا هر مولفی بر مبنای تجربه و تعریف شخصی خود به سطحبندی محتوای آموزش زبان فارسی بپردازد. پژوهش حاضر تلاشی است برای تعریف علمی سطوح آموزش زبان فارسی در هر چهار مهارت ارتباطی گوش دادن، گفت وگو، خواندن و نوشتن. در این پژوهش، پس از معرفی سطوح استاندارد آموزش زبان دوم /خارجی، تلاش یم شو د این سطوح متناسب با محتوای زبان فارسی بازتعریف شود؛ به اگونه ی که عناصر دستوری، نقشی، معنایی و مهارتها ی مورد تدریس در یک از سطوح مبتدی، میانی و پیشرفته زبان فارسی معین شود .

کلیدواژه ها:

برنامه درسی ، سطح بندی ، دستور ، معنا ، روش تدریس ، مهارت