تاثیر قصه گویی قصص قرآنی بر سازش یافتگی کودکان پیش دبستانی

زمینه و هدف: قصه­ گویی در طول تاریخ برای افراد جذابیت و کشش خاصی داشته است و در مورد کودکان یک شیوه تربیتی محسوب می­شود. به همین دلیل، قصه ­گویی یکی از ابزارهای مهم اصلاح رفتار کودکان محسوب می­ شود؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر قصه ­های قرآنی بر سازش ­یافتگی کودکان پیش ­دبستانی صورت گرفت. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه ­آزمایشی بود. جامعه آماری تحقیق شامل همه دانش ­آموزان پیش ­دبستانی شهر خوی در سال تحصیلی ۱۳۹۴ -۱۳۹۳ بود. حجم نمونه پژوهش، شامل ۴۰ کودک ۵-۶ ساله (۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه گواه) بودند که با روش نمونه­ گیری در دسترس از دو کلاس یک مدرسه انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه اختصاص داده شدند. اعضای گروه آزمایش طی ۸ جلسه یک­ ساعته تحت آموزش قصه­ گویی قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سازش­ یافتگی سینها و سینگ (۱۹۹۳) بود که در دو مرحله پیش ­آزمون و پس ­آزمون اجرا شد. تحلیل داده ­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون فرضیه ­های پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات کودکان گروه آزمایش و گواه در سازش­ یافتگی اجتماعی تفاوت معناداری به نفع گروه آزمایش وجود دارد  (۰/۰۵ > p). اما در دو مولفه سازش ­یافتگی عاطفی و سازش ­یافتگی آموزشی تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: برای افزایش سازش­ یافتگی اجتماعی کودکان در مراکز پیش ­دبستانی، می­توان از شیوه قصه­ گویی به ویژه قصص قرآنی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Quran Folktale ، Adjustment ، children ، قصه های قرآنی ، سازش یافتگی ، کودکان پیش دبستانی