اختیارات قاضی در فردی کردن تعزیرات در سیاست کیفری ایران

اصل فردی کردن مجازات ها به عنوان یکی از اصول مترقی حاکم بر مجازات ها که استثنایی سهل و ممتنع بر اصل قانونی بودن مجازات ها وارد نموده است به معنی اعمال و اجرای مجازات متناسب با شخصیت و ویژگی های جسمی، روانی و اجتماعی فرد مجرم است که به اعتبار ماهیت جرم ارتکابی و یا خصوصیات مجنی علیه ازطرف مقنن پیش بینی شده است و از سوی قوای قضائیه و مجریه به منصه ظهور رسیده است و ممکن است حسب مورد منجر به تشدید تخفیف یا تعلیق مجازات شود. اصل فردی کردن مجازات ها منطبق ساختن مجازات با شخصیت مجرم و اوضاع و احوال جرم ارتکابی است که با استفاده ازتدابیرو سازوکارهایی که قانون گذار کیفری تعیین می کند، صورت می پذیرد؛ این تدابیر در مرحله پیش ازقضاوت درمرحله ی قضاوت و درمرحله پس ازقضاوت صورت میگیرد که مقام قضایی با درنظر گرفتن آنها مبادرت به تعیین مجازات برای مجرم نماید. در خصوص تعزیرات در انواع مختلف آن طبق قاعده «بما یراه الحاکم» به طور کلی در دعاوی عمومی اختیارات وسیع تری به قاضی داده می شود. لذا اختیار نوع پاسخ های کیفری سرکوب گرانه و غیر کیفری در رعایت اصل فردی کردن در اختیار دستگاه قضایی قرار می گیرد. اصل فردی کردن مجازات ها منطبق ساختن مجازات با شخصیت مجرم و اوضاع و احوال جرم ارتکابی است که با استفاده ازتدابیر و سازوکارهایی که قانون گذار کیفری تعیین می کند صورت می پذیرد این تدابیر درمرحله پیش ازقضاوت درمرحله ی قضاوت و درمرحله پس ازقضاوت صورت میگیرد که مقام قضایی با درنظر گرفتن آنها مبادرت به تعیین مجازات برای مجرم نماید.

کلیدواژه ها:

اختیارات قاضی ، فردی کردن ، تعزیرات ، سیاست کیفری ایران