اکوتوریسم و ژئوتوریسم در مناطق بیابانی

ایران یکی از پنج کشور نخست برخوردار از بیشترین تنوع زیستی در کر زمین است. غنای جاذبه های ایران با انبوهی از یادمانهای تاریخی و میراثهای فرهنگی و طبیعی برجامانده از دوره های مختلف، سبب شده است که این سرزمین را جهانی در یک مرز بنامند. با این حال، داشته های گردشگری طبیعی ایران مجموعهای گسترده از منابع پراکنده، ثبت نشده و در بسیاری از موارد رو به نابودی را در بر می گیرد. وضعیت جغرافیایی ایران سبب شده تا بیش از سه چهارم مساحت آن را مناطق خشک و بیابانی فرا گیرد. اگرچه مناطق بیابانی به دلیل اوضاع نامساعد اقلیمی، دارای پتانسیل کشاورزی و حتی در مواردی توسعه صنعتی نیستند، پتانسیلهای طبیعی فراوانی دارند که در صورت شناخت و بهرهبرداری مناسب از این پتانسیلها میتوان از آنها در برای توسعه این مناطق بهره گرفت. از جمله این پتانسیل ها میتوان به انرژی خورشیدی، باد، منابع معدنی و جاذبه های طبیعی اشاره کرد که در مواردی کاملا بکر و منحصر بفردند. با توجه به اینکه قسمت اعظم کشور ایران در قلمرو مناطق خشک و بیابانی قرار دارد، شناخت دقیق و اصولی تواناییهای بیابانها و کویرها و راه های بهره برداری از آنها، از ضروریات اساسی توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه و حتی کل کشور است. یکی از راهبردهایی که برای تقویت نواحی محروم و دارای قابلیت توسعه مطرح شده، توسعه و گسترش گردشگری در مناطقی است که دارای پتانسیلهای لازم برای این امر هستند. ازآنجایی که در ایران مناطق بیابانی وسیع و منحصربه فرد وجود دارد، میتوان با شناخت و معرفی و ارزیابی توانهای محیطی هر محدود بیابانی، بهترین بهره گیری را از مناطق مذکور به عمل آورد. یکی از ساده ترین راه های استفاده از این گونه اراضی که درعین حال یکی از پردرآمدترین صنعتهای جهان است، استفاده از توانمندیهای اکوتوریستی و ژئوتوریستی آنهاست.

کلیدواژه ها:

بیابان ، گردشگری ، توریسم ، توسعه پایدار