بررسی نظریه پیچیدگی و تبیین اشارات آن در مدیریت سازمانهای آموزشی

این مقاله با استفاده از روش تحلیلی به خاستگاه نظریه پیچیدگی و تاثیر آن در مدیریت سازمانهای آموزشی اشاره می‎کند. متفکران نظریه پیچیدگی معتقدند سازمانهای آموزشی، سیستم‎هایی خود سازمان، پیچیده و غیرخطی هستند، بنابراین تغییرات آنها را نمی توان با اصول مدیریت سنتی توجیه نمود و مدیریت آنها میبایست مدیریتی خلاق، انعطافپذیر نسبت به تغییر، بیثباتی و تنوع، تدوین برنامه‎های کوتاه مدت، بازدارنده نسبت به تمرکز قدرت و سلسله مراتب و کنترل از بالا به پایین، مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل، و به صورت گروهی و اشتراکی باشد. در مقاله دلالتهای ارزشمند این نظریه تحسین میگردند، اما به دلیل ماهیت نسبیگرای مدیریت پیچیده و چگونگی تطبیق سیستم خود سازمان با مدیریت و نحوه عملی مدیریت گروهی، بر رعایت احتیاط در کاربرد عملی آن تاکید می‎شود. در نهایت نتیجهگیری میشود که مدیریت پیچیدگی مبتنی بر ارتباط مفاهیم مکملی چون نظم/ بینظمی میتواند مبنای مناسبی برای مدیریت سازمانهای آموزشی محسوب شود.

کلیدواژه ها:

نظریه پیچیدگی ، مدیریت آموزشی ، خود سازمان ، رهبری