فلسفه تصویب قطعنامه اتحاد برای صلح ۱۹۵۰

یکی از مشکلات عمده ای که سازمان ملل متحد و جامعه بین المللی با آن مواجه است موضوع جنگ، تهدید صلح، نقض صلح و تجاوز است که دهکده جهانی احراز آن و مقابله با آن را به عهده شورای امنیت سازمان ملل متحد وفق فصل ۷ منشور و ماده ۳۹ قرار داده است اما رفتارهایی غیرقابل پیش بینی و انفعالی شورای امنیت سازمان ملل متحد گاهی اوقات موجب وخامت اوضاع و تشدید درگیری ها و مخاصمات مسلحانه میگردد به نحوی که تا لحظه پایان توقف درگیری ها، اجساد بسیاری را در خون غلتیده خواهیم یافت و کینه های طرفین مخاصمه از همدیگر موجب بوجود آمدن شرایط خطرناکی به نام صلح مسلح و آماده بودن برای شروع نزاع می گردد در عین حال به نظر می رسد که معیار تصمیم گیری شورای امنیت در درجه اول تامین منافع پنج ابرقدرت مطرح دنیا شامل آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و انگلستان بوده و در مراحل بعد نوبت به اهمیت ثبات نظم عمومی بین المللی می رسد که بر مبنای این دو معیار تصمیم به سکوت یا اقدام توصیه ای و قهری شورای امنیت را شاهد هستیم در عین حال هر زمان که جنگی اتفاق می افتد از هر دو طرف نظامیان و غیرنظامیان کشته می شوند و شورای امنیت مسیر بی تفاوتی را پیشه می کند به برخی از گروه های فرصت طلب فرصت آغاز جنگ و مناقشه را داده و شاهد وقوع مخاصمات مسلحانه بیشتری خواهیم بود. هدف از نگارش این تحقیق آشنایی با علل و مبانی حضور مجمع عمومی در موضوع صلح آفرینی به صورت پویا و در قالب فصل هفت منشور با اتکاء به قطعنامه اتحاد برای صلح است و شیوه و متدلوژی تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد بدین ترتیب یافته های تحقیق ثابت می کند نمیتوان صرفا موضوع حفاظت از صلح بین المللی را فقط از شورای امنیت مصادره شده توسط ابرقدرت ها انتظار داشت و دخالت مشروع و عقلانی مجمع عمومی در موضوع اعاده صلح جایگاه و منزلت این نهاد جمعی و بین المللی را بیش از پیش توجیه می کند.

کلیدواژه ها:

شورای امنیت ، حق وتو ، مجمع عمومی ، قطعنامه ، صلح جهانی