چارچوب یکپارچه توسعه درون زای منطقه ای در ایران

بسیاری از پژوهشگران به موضوع شناسایی و چگونگی اثرگذاری نیروهای محرک و بسترساز توسعه درون­زا توجه کرده­اند؛ موضوعی که تاکنون بحث­برانگیز بوده است. کاستی رهیافت­های رایج در پاسخگویی به چگونگی دستیابی منطقه به توسعه درون­زا، ناشی از پرداختن به موضوع از دریچه انتظامی خاص، یکسان فرض کردن میزان اثرگذاری نیروهای محرک شناسایی شده بر توسعه درون­زا در سطح منطقه و بی­توجهی به نقش متغیرهای مداخله­گر در تدوین روابط سببی از یک ­سو و ناممکن بودن تعمیم مدل­های مرسوم به کلیه بسترها از سوی دیگر، بوده است. این مطالعه با هدف پاسخ به کاستی­های یادشده و شناسایی نیروهای محرک و بسترساز خاص مناطق ایران در پی تدوین مدل نظری«توسعه درون­زای منطقه­ای ایران»، است. با تعیین این دستور کار برای پژوهش، پس از ارائه تعاریف مختلف در زمینه توسعه­ درون­زای منطقه­ای به عنوان متغیر وابسته پنهان و شناسایی نیروهای محرک بسترساز به عنوان متغیرهای مستقل پنهان به روش مطالعه اسنادی، نمایه­ها یا متغیرهای آشکار انتخاب شده و از طریق اندازه­گیری روابط سببی با روش تحلیل مسیر، ضریب اهمیت اثرگذاری نیروها در بستر ایران تعیین خواهد شد. نتایج پژوهش نشان داد که براساس مقادیر شاخص­های برازندگی به دست آمده، ساختار کلی مدل پژوهشی مناسب است و پنج عامل نهادی، رهبری، کارآفرینی و نوآوری، موهبت منابع و تناسب بازار در حدود ۶۳ درصد از واریانس توسعه درون­زای منطقه­ای را بیان می­کنند. طبقه­بندی JEL:E۰۲,J۶۸,O۱۸

کلیدواژه ها:

توسعه درون زای منطقه ای ، توسعه منطقه ای ، رهبری ، سرمایه انسانی ، کارآفرینی ، نهادها