روش تحلیل کارایی چند جهتی در ارزیابی عملکرد بررسی موردی صنعت بانکی ایران

اخیرا اسمایلد (۲۰۰۳) و هالود و همکاران (۲۰۰۴)، بر مبنای شاخص کارایی بهبود بالقوه (بوجتوف و‎هاگارد ۱۹۹۹) روش جدید ناپارامتری مرزی تحلیل چند جهتی کارایی (MEA) را برای محاسبه کارایی بنگاهها معرفی نمودند که مزایای زیادی نسبت به روش رایج تحلیل پوششی داده ها (DEA) دارد. این روش به دلیل توانایی در محاسبه مجزای بهبود بالقوهی هر یک از نهادها یا ستانده ها، می تواند اندازه های قابل اتکاتری از عملکرد بنگاه ها ارائه نماید. این مقاله به عنوان اولین مطالعه سنجش عملکرد در صنعت بانکداری از این روش برای دادهای بانکهای ایران در طول دوره ۱۳۸۶-۱۳۸۳ استفاده می کند. یافته های این مقاله نتایج مطالعه‎ هالود (۲۰۰۴) را تایید می کند که روش DEA تخمینی بیش از حد یا کم‎تر از حد برای مازاد نهاده ها ارائه می نماید. به علاوه، محاسبه مجزای ناکارایی نهاده ها برای بانک‎ها اطلاعات ارزشمندی را از نقطه نظر مدیریتی و سیاست‎گذاری فراهم می نمایند. یکی از این یافته ها نشان می دهد که به‎طور کلی در نظام بانکی ایران نیروی کار بالاترین سهم از هزینه های مازاد را به خود اختصاص می دهد. از این‎رو در مسیر بهبود عملکرد نظام بانکی، بر اساس نتایج این مطالعه، کاهش نسبی نیروی کار باید از بالاترین اولویت برخوردار باشد. طبقه بندی JEL: C۴۲ ,C۱۲, C۰۲,C۰۱

کلیدواژه ها:

بانک ، روش تحلیل پوششی داده ها و روش تحلیل چند جهتی کارایی ، شاخص بهبود بالقوه ، شاخص فارل ، کارایی فنی