الگوی شایستگی های محوری دانشگاه علوم انتظامی با تاکید بر مدیریت دانش

زمینه و هدف: هدف این مقاله، ارائه مدلی برای کسب شایستگی‎های محوری دانشگاه علوم انتظامی با استفاده از دیدگاه مبتنی بر منابع است که از منابع دانشی سرچشمه می‎گیرد. دانش ارزشمندترین و راهبردی ترین منبع برای سازمان ها می باشد و شایستگی‎های محوری نیز از اجزای کلیدی دست یابی به برتری سازمانی است. بنابراین شناخت نسبت به چگونگی روابط بین این دو عامل تاثیرگذار بر رشد و برتری سازمانی اهمیت دارد. در پژوهش حاضر قابلیت های مدیریت دانش شامل قابلیت های زیربنایی (منابع فنی، ساختاری، فرهنگی و انسانی) و قابلیت های فرایندی (خلق، تسهیم، کاربرد و ذخیره دانش) و سه نوع شایستگی های انسانی، فناورانه و یکپارچگی مورد بررسی قرار گرفته‎اند. روش: رویکرد کلی مورد استفاده در این پژوهش، روش تحقیق آمیخته اکتشافی میباشد. بدین منظور ابتدا داده‎های کمی جمع‎آوری و تحلیل‎های آماری براساس آن‎ ها صورت گرفت. سپس با استفاده از داده‎های کیفی، نتایج آزمون‎های آماری اصلاح و تعدیل گشت. همچنین متغیرهای اثرگذار بر فرایندهای مدیریت دانش در کسب شایستگی‎های سازمانی شناسایی و در مدل تحقیق اضافه شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده‎های کمی نشان می‎دهد که قابلیت‎های مدیریت دانش تاثیر مثبت و معناداری بر کسب شایستگی های محوری دارند. لذا می توان بیان کرد که ارتقای قابلیت‎های زیربنایی و فرایندی مدیریت دانش در جامعه مورد نظر موجب کسب انواع شایستگی های محوری می شود. نتایج تحلیل داده‎های کیفی نیز نشان دهنده این است که فرهنگ سازمانی (به عنوان بستر)، ساختار رسمی، راهبرد دانشگاه و مدیریت عالی بیشترین تاثیر را در تبدیل منابع دانشی به شایستگی‎های محوری دارند. نتیجه گیری: در صورتی که منابع مدیریت دانش موجود در دانشگاه علوم انتظامی به قابلیت‎های مدیریت دانش که از طریق ترکیب بهینه منابع زیربنایی و فرایندهای مدیریت دانش حاصل می‎آید، تبدیل شوند، می‎توانند به ایجاد و کسب شایستگی های منجر شوند. این تبدیل بایستی با توجه به سه سطح ساختار و راهبرد (سطوح گروه‎های آموزشی، دانشکده ها و دانشگاه ها) و همچنین فرهنگ سازمانی انجام شود.

کلیدواژه ها:

قابلیت‎های زیربنایی مدیریت دانش ، قابلیت‎های فرایندی مدیریت دانش ، شایستگی‎های محوری ، مدل معادلات ساختاری ، تحلیل محتوا