مطالعه جامعه شناختی شاخص های احساس بهزیستی اجتماعی شهروندان شهر مشهد

هدفمقاله حاضر مطالعه تطبیقی شاخص به زیستی اجتماعی شهروندان مشهد در سال ۱۳۹۴ بوده است. چارچوب نظری با تاکید بر اندیشه کییز مورد مطالعه قرارگرفته شده است. روش شناسی این تحقیق پیمایشی و توصیفی بوده است. جامعه آماری شامل شهروندان ۱۵ تا ۶۴ ساله ساکن در سه منطقه بالا، پایین و متوسط شهری در شهر مشهد است که حجم نمونه طبق فرمول کوکران کمی ۶۶۰ نفر و افراد به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب  شده اند. ابزار گردآوری، پرسش نامه استاندارد شده کییز است و میزان آلفای کرونباخ آن برابر با ۷۸/۰ % به دست آمد. بخشی از نتایج نشان داده که میزان مجموع احساس بهره مندی شهروندان از بهزیستی اجتماعی در این مناطق یاد شده برابر با ۲/۴۸ % بوده است. هم چنین بیشترین مقدار میانگین متغیر وابسته در بین شهروندان مناطق بالاشهری (مناطق ۱، ۹ و ۱۱) در ابعاد پذیرش اجتماعی (۹۱/۳) و شکوفایی اجتماعی (۸۷/۳) بوده است. بیشترین میانگین برای مناطق پایین شهری (مناطق ۳، ۵ و ۶) مربوط به ابعاد مشارکت اجتماعی (۲۱/۴) و انسجام اجتماعی (۱۲/۴) و در مناطق متوسط شهری (مناطق ۲، ۸ و ۱۰) بالاترین میانگین مربوط به بعد انطباق اجتماعی (۱۱/۴) است. بنابراین نتایج بیانگر این است که میانگین شاخص بهزیستی اجتماعی در بین شهروندان متفاوت است. هم چنین تفاوت معناداری بین جنسیت و احساس بهزیستی اجتماعی مشاهده  شده، اما بین وضعیت تاهل و احساس بهزیستی اجتماعی شهروندان تفاوت معناداری یافت نشد. البته نتایج بیان می کند که رابطه معناداری بین سن و پایگاه اقتصادی و اجتماعی شهروندان و احساس بهزیستی اجتماعی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

بهزیستی اجتماعی ، پایگاه اقتصادی و اجتماعی ، مشهد ، مناطق شهری