بررسی حیاط مرکزی خانه های بومی استان هرمزگان

تلاش انسان ها در طول تاریخی همواره رو به سوی ایجاد سرپناهی امن و مطابق با محیط پیرامون خود بوده است. معماری بومی در مناطق محتلف ایران به صورتی پایدار بنا نهاده شده است به این صورت که معماران همواره خصوصیات بومی و منطقه ای را در همگون سازی بنا با محیط مد نظر داشته و بناها به گونه ای شگرفت همسو با محیط خود می زیستند. یکی از عناصر مورد استفاده در معماری بومی، حیاط مرکزی است .حیاط مرکزی فضایی ایمن، خصوصی و آرامش بخش است که موجبات شکل گیری تهویه طبیعی، روشنایی روز و ارتباط بصری با طبیعت را فراهم می کند. این پژوهش با هدف بررسی حیاط مرکزی به عنوان فضای باز ساختمان های مسکونی در استان هرمزگان و با روش توصیفی-تحلیلی و تکیه بر اسناد کتابخانه ای شکل گرفته تا نتایج حاصل از آن راهکار مناسبی جهت طراحی فضاهای باز مسکونی در ساختار کنونی باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، حیاط مرکزی ، اقلیم گرم و مرطوب ، فضای باز