آسیب شناسی عدم تحقق بازآفرینی در محدودهای ناکارآمد شهری

تغییرات روزافزون ساختار کالبدی شهرها که طی سالیان گذشته به وجود آمده و به دنبال خود شهرها را دستخوش تحولات وسیع اجتماعی و اقتصادی نموده از یکسو و از سوی دیگر ظهور نظریات توسعه پایدار شهری در چند دهه گذشته، زمینه توجه ویژه به موضوع نوسازی و احیاء بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری را بیش ازپیش پدیدار ساخته است. دراین بین رویکرد جدید بازآفرینی شهری جهت احیای بافتهای ناکارآمد شهری مطرح گردید که تا حد بسیاری معایب طرحهای بهسازی و نوسازی شهری را برطرف نموده بود. بازآفرینی یکی از رویکردهای توسعه درون زای شهری است که میتواند در صورت توجه و الزام به رعایت اصول توسعه پایدار، پس از اجرا در ارتقای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... شهرها نقش بسیار اثرگذاری داشته باشد. این تحقیق باهدف بررسی سیاستگذاریهای صورت گرفته به منظور بازآفرینی و احیا بافتهای ناکارآمد شهری و آسیب شناسی روشهای بهکاررفته سعی در ارائه راهکارهای عملی به منظور برونرفت از وضعیت موجود دارد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و ماهیت آن کاربردی است. نتایج تحقیق نشان از آن دارد که در سالیان گذشته توجه سیاستگذاران به احداث واحدهای مسکونی ارزان قیمت در اراضی پیرامونی شهرها، که از خدمات و زیرساخت مناسبی برخوردار نبوده و گسترش محدوده شهرها را نیز موجب میشود، بیشتر بوده که این امر باعث گردیده تا محدوده های ناکارآمد مراکز شهری که از زیرساختهای مناسب و موقعیت شهری مناسب تری نیز برخوردارندغالبا در مرکز توجه مدیران و تصمیم گیران شهری قرار نگرفته است. دراینبین دشواریهای موجود در اجرای عملیات، هزینه گزاف تملک اراضی و مشکلات و نارساییهای حقوقی و قانونی آن، در مقایسه بازمینهای دولتی که در بیرون شهرها به صورت رایگان در اختیار انبوه سازان مسکن ارزانقیمت قرار میگیرد از یکسو، و از سوی دیگر عدم توجه مدیران شهری به آنها باعث گردیده که انگیزه سرمایه گذاران برای اختصاص سرمایه به این محدوده های ناکارآمد را به شدت کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، بازآفرینی ، بافت ناکارآمد ، فرسودگی