اثربخشی رویکرد رفتار درمانی دیالکتیک بر کاهش طلاق عاطفی زوجین در معرض طلاق

مقدمه:رابطه زناشویی زیربنای روابط خانوادگی و تربیت نسل های آینده است.طلاق عاطفی یکی از مهم ترین عوامل فروپاشی روابط زوجین و آسیب پذیری خانواده است.پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رویکرد رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش طلاق عاطفی زوجین انجام شد.  روش پژوهش: روش از نوع نیمه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق بودند که به دادگاه خانواده شعبه باهنر تهران در سال ۱۳۹۷ مراجعه کرده بودند. تعداد ۲۴ زوج (۲۴ نفر مرد،۲۴ نفرزن) به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و تصادفی دردوگروه آزمایش (۱۲ زوج) و کنترل (۱۲ زوج) جایگزین شدند. آزمودنی های در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به مقیاس طلاق عاطفی گاتمن(۱۹۹۴) پاسخ دادند. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک (DBT) قرار گرفتند. اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیک در کاهش طلاق عاطفی زوجین در معرض طلاق موثر است و نتایج در مرحله پیگیری نیز پایدار بود. (۰۵/۰ p <)  نتیجه گیری: رفتاردرمانی دیالکتیک یک روش موثر در افزایش کیفیت روابط زناشویی است و آن را در پیشگیری از طلاق و کاهش طلاق عاطفی زوجین می توان به کاربرد