رابطه خودتنظیمی با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر تهران

هدف پژوهش، بررسی رابطه بین خودتنظیمی با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دختر دوره متوسطه شهر تهران بود. جامعه مورد مطالعه، شامل تمامی دختران متوسطه شهر تهران بود. حجم نمونه ۳۰۰ نفر بود که به شیوه نمونهگیری خوشهای چندمرحله ای انتخابشدند. ابزارهای مورد استفاده، شامل «پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی (صلاحیت میانبرنامهای) با ۵۲ پرسش براساس مقیاس لیکرت، پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس با ۲۹ پرسش چهارگزینه ای بهعلاوه معدل نیمسال اول دانش آموزان نیز جهت اندازهگیری عملکرد تحصیلی، بودهاست. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره گامبهگام) استفادهشد. تحلیل دادهها نشانداد که بین خودتنظیمی و انگیزش پیشرفت دانش آموزان دختر رابطه مثبت و معنیدار وجوددارد (۵۰۱/.) و متغیر پیشبین خودتنظیمی، ۲۵ درصد واریانس انگیزش پیشرفت را تبیینمیکند؛ همچنین بین خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی، رابطه مثبت و معنیدار وجوددارد (۷۴۴/.) و خودتنظیمی، ۵۴ درصد واریانس متغیر ملاک پیشرفت تحصیلی را تبیینمیکند. نتایج دیگر نشاندادند که بین انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دختر، رابطه معنیدار مثبت وجوددارد (۵۳./) و متغیر انگیزش پیشرفت، توان تبیین ۲۸ درصد واریانس متغیر ملاک یعنی پیشرفت تحصیلی را دارد. نتایج رگرسیون گامبهگام حاکی از آن بود که متغیرهای خودتنظیمی و انگیزش پیشرفت با هم، ۵۶ درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیینمیکنند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، انگیزش پیشرفت ، پیشرفت تحصیلی ، دوره تحصیلی متوسطه