بررسی نقش برنامه ریزی شهری در ارتقاء فرهنگ شهرنشینی در راستای تقویت مشارکت جمعی

آگاهی های عمومی و وابستگی های اجتماعی، در افزایش مشارکت مردم نقش مهمی دارد. یکی از دلایل شرکت فرد در امور سیاسی و اجتماعی پیوستن به جمعیتی است که به گونه ای آرزوها، ارزش ها، نارضایتی ها و برداشت های او را منعکس می کند. در مباحث مدیریت شهری و توسعه فرهنگی، شهر موجودی زنده، پویا و در حال رشد تلقی می شود که با پیشرفت همه جانبه انسانها و مدرن شدن زندگی بشر، نحوه معیشت و شیوه های زیست آن نیز در حال دگرگون شدن است. از دیدگاه نظری مهمترین چالش شهرنشینی در ایران، پیشی گرفتن شهرنشینی بر شهرگرایی اصولی و منطبق بر برنامه است. شهر یکی از پدیده های بشری در محیط زیست به منظور اسکان، تامین معیشت، داشتن روابط اجتماعی و اقتصادی و مانند آنهاست ولی اولین آن نمی باشد. انسان خود محیط سکونتش را فراهم کرده و خود به ایجاد و نحوه زندگی در آن اقدام نموده است. تمرکز روزافزون افراد در نواحی شهری و رشد سریع شهرنشینی ناشی از مهاجرت و همچنین افزایش طبیعی جمعیت شهر، مشکلاتی را در ارائه خدمات مناسب با میزان افزایش جمعیت شهری به وجود می آورد. در این رابطه نقش مدیران شهری کاردان در قالب یک نهاد مدیریتی فراگیر و کارآمد در رفع مشکلات و نیازهای روزافزون شهروندان ضرورت پیدا می کند تا نهایتا دستیابی به توسعه انسانی پایدار در شهر میسر گردد. امروزه یکی از کارآمدترین ساز و کارهای مدیریت شهری برای رسیدن به مناسبات اجتماعی مطلوب و کاهش هزینه های وارده بر شهر؛ توجه و برنامه ریزی برای ارتقای فرهنگ و اخلاق شهرنشینی در بین شهروندان است. هدف مقاله حاضر بررسی نقش برنامه ریزی شهری در ارتقاء فرهنگ شهرنشینی در راستای تقویت مشارکت جمعی می باشد. نتایج نشان می دهد اولویت بندی و تعیین پروتکل های تقویت مشارکت جمعی شهروندان در اجرای طرح های توسعه شهری می تواند بیشتر از لحاظ بعد امنیت اجتماعی، بعد عدالت اجتماعی و بعد رفاهی مورد توجه مجریان و متولیان قانونی احیای فضاهای شهری کلانشهرها قرار گیرد. و می توان گفت برنامه ریزی شهری از جامعیت خاصی برخوردار می باشد و محتوای آن به نسبت عمق ارتباطی که با محیط شهر و ساکنان آن دارد، بسیار گسترده است.

کلیدواژه ها:

نقش برنامه ریزی شهری ، ارتقاء فرهنگ شهرنشینی ، مشارکت جمعی