باز شناسی قواعد تاویل قرآن کریم با تاکید بر آراء صدر المتالهین

 درتاویل قرآن، حقایقی که از دید ظاهری در تفسیر متن پنهان است، آشکار می شود. ملاصدرا به عنوان یک فیلسوف، دارای مبانی مستدلی در قرآن شناسی است که بر سبک تاویلی او تاثیر گذاشته است. این مبانی قابل طبقه بندی به صورت قواعد است. هدف این مقاله استنتاج این مبانی و قواعد به عنوان مقدمه­ای بر تاویل­های اوست که با روش توصیفی-تحلیلی بر مبنای آثار ملاصدرا به استنتاج و بررسی ده قاعده می پردازد. محور قواعد اصلی استخراج شده عبارتند از تناظر قرآن و هستی، مراتب معنایی قرآن، نظریه قصدیت، بطون طولی دین (نافی نظریه تعدد قرائت ها)، درک عقلی در امتداد درک وحیانی، نسبت دین و فلسفه، هماهنگی تشریع و تکوین، جری و تطبیق، تفسیر قرآن به قرآن و نگاه مستقل به آیات قرآن که از منظرهای مختلف مورد تحلیل قرار گرفته است. با دانستن این اصول در آثار تفسیری ملاصدرا بهتر می­توان منطق تاویل­های او را در بعد قرآن شناسی درک کرد. این مقاله، منطق تاویل از منظر قرآن شناسی صدرایی است که مساله­ای نو به شمار می آید. اهمیت این مساله در گشودن افقی نو در فهم تاویل قرآن است و ضرورت آن پاسخ به اشکالاتی است که بر این گونه تاویل­ها می شود و آن ها را فاقد پشتوانه عقلی دانسته و از مقوله ذوقیات و تجربه شخصی غیر قابل انتقال به دیگران می­داند.  

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: تاویل ، قواعد تاویل ، قرآن شناسی ، ملاصدرا