بررسی تاثیر محیط و بازی در تعاملات اجتماعی کودکان مبتلابه اوتیسم

با توجه به اینکه افراد اوتیسمی محدودیت های خاص خود رادارند همراه با تامین خدمات و فرآیند درمان آنها دانش معماری نیز باید در راستای شناخت مشکلات و ارائه خدمات به این افراد تلاش کند. همزمان با تامین محیطی ایمن و کارا برای کودکان اوتیسم، معماری به عنوان ابزاری برای تامین کیفیت محیطی مناسب برای کودکان اوتیسم در راستای بهبود کیفیت زیستی و رشد تعاملات اجتماعی آنها عمل نماید. روش تحقیق این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و داده های پژوهش با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی و مصاحبه به دست آمده است. نتایج نشان میدهد محیط برای کودکان اوتیسم باید دارای پتانسیلهای لازم بر پایه شناخت ویژگیهای روحی، جسمی و اجتماعی آنها بوده و برای رفع مشکلات پردازش حسی این کودکان برخوردارباشد. بازی به عنوان اولین حرفه ی کودک، روش طبیعی برای آموختن مهارتهای زندگی به کودک (کارکردن با مواد، دوری از خطر، همکاری با دیگران و...) است که میتواند نقش بسزایی در رشد اخلاقی، رشد جسمی، روحی و رشد اجتماعی داشته باشد. برخی از کودکان، به دلایل مختلف، تمایل طبیعی برای بازی ندارند و کودکان مبتلابه اوتیسم به این دسته تعلق دارند. این کودکان تعامل اجتماعی با یکدیگر را دشوار میدانند ودرنتیجه به نظر میرسد اکثر کودکان قادر به یادگیری بازی با دیگران نیستند؛ اما اگر بازی برای بزرگسالان توسط کودکان طراحی شده باشد، آنها یک نقطه مشترک پیدا میکنند، جایی که میتوانند از طریق بازی تجربیات اجتماعی را به دست آورند.

کلیدواژه ها:

کودک ، اوتیسم ، رشد اجتماعی ، محیط ، بازی