توزیع قدرت و ساختار حکمرانی محلی در نظام مشروطیت ایران

چکیدهدر جوامع متکثری چون ایران مساله توزیع قدرت و حکمرانی محلی به عنوان یکی از شاخصه های مهم توسعه سیاسی و حکمرانیخوب، از اهمیت زیادی برخوردار است. تجربه تاریخی به ما نشان میدهد که عدم دقت در چند و چون توزیع مناسب قدرت،میتواند بستر مناسبی برای حرکت های گریز از مرکز و یا تمرکزگرایی اقتدارگرایانه را در پی داشته باشد. از آغاز جنبش مشروطهدر ایران، مساله توزیع قدرت و حکمرانی محلی مطمح نظر مشروطه خواهان و بعدها جمهوری خواهان بوده است. با توجه بهاهمیت این مساله، مقاله حاضر در پی آن است که دریابد سازوکار توزیع قدرت با عطف توجه به حکمرانی محلی در قانون اساسیمشروطه و قوانین عادی بعدی و نیز در عرصه عمل، به چه سان تنظیم و تحقق یافت؟ فرض ما در این مقاله که به وسیله شواهدبعدی مورد تایید قرار گرفته، این است که بحران در نظام پاتریمونیالیستی قاجاریه، زمینه حرکت به سوی تمرکززدائی را فراهمکرد، اما شرایط بینالمللی و ملی، ضرورت کنترل انحصاری منابع قدرت توسط حکومت متمرکز پهلوی را افزایش داد و مسالهحکمرانی محلی و توزیع قدرت در عمل، به محاق رانده شد. این مقاله نشان می دهد که نوسان میان تمرکز و توزیع قدرت دردوره مورد بررسی، نشان از دوگانگی نگرش نسبت به توسعه سیاسی در بین نخبگان سیاسی ایران دارد: توسعه به مفهوم بسط وگسترش رقابت و مشارکت سیاسی نیروهای اجتماعی، و یا توسعه به معنای افزایش قدرت، توان و کارائی حکومت. روش پژوهشحاضر تفسیری و از نوع کیفی بوده و روش گردآوری دادهها نیز کتابخانهای و جستجوی اینترنتی بوده است. .

کلیدواژه ها:

توزیع قدرت ، حکمرانی محلی ، توسعه سیاسی ، مشروطیت ، کثرت گرائی