سنجش راهکارها و محدودیت های حفظ هویت ساختارهای جدید در بافت تاریخی (نمونه موردی: خانه تاریخی وهاب زاده در خیابان ارگ مشهد)

چگونگی حفظ هویت تاریخی در شهرهای مدرن یا شهرهای در حال پیشرفت، دغدغه ای است که نه تنها در ایران که حتی در کشورهای دارای بافت های تاریخی اندک نیز وجود دارد. بافت های تاریخی چه در تپه های هفتگانه رم از دوران امپراتوری بیزانس به یادگار مانده باشند و چه محدوده اطراف حرم مطهر به جای مانده از دوران قاجاریه، همگی ارزش تاریخی و جایگاه هویتی شهرها را برای بازدیدکنندگان تعریف می کنند. چگونه می توان از بافت های تاریخی در شهرهای مدرن و در حال توسعه حفاظت کرد؟ شهر همچون وجود زنده ای است که حیات آن با ظهور بناهای جدی تداوم می یاب. در واقع شهر محصول دوره های تاریخی متعدد است، دوران معاصر نیز با حضور ساختارهای جدید خود در این روند حضور خواهد داشت و معماری امروز ما میراثی برای آیندگان خواهد گشت. در این هنگام است که وظیفه طراحان مطرح می شود و مسئولیتی که در مقابل نسل های گذشته، حال و اینده بر عهده دارند، نمود می یابد. مقاله ی حاضر در پی دست یافتن به اصول راهنما و رهنمودهایی اجرایی، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی است. دستورالعمل های پیشنهادی ثابت نیستند. ام جامع اند، به طور که می توانند در موقعیت های متنوعی استفاده شوند و با ویژگی های خاص شرایط گوناگون و ارزش های نهفته در هر زمینه ی تاریخی منطبق گردند. این مقاله به بررسی عملکردهای مشابه در کشورهای دیگر و نیز شهرهای ایران و ضوابط و رویکردهای ساخت و ساز در بافت های تاریخی مورد بررسی قرار می گیرند می پردازد؛ در پی آن با اشاره به هر یک از شاخص های تاثیرگذار در تعریف خصوصیت زمینه ی تاریخی، دیاگرامی از عواملی که می بایست در طراحی ساختارهای جدید مورد توجه قرار گیرند ارائه می گردد ودر آخر با توجه به نتایج حاصله به بررسی خانه وهاب زاده می پردازد.

کلیدواژه ها:

هویت ، بافت تاریخی ، ساختار جدید ، پیاده راه بازسازی ، بهسازی ، نوسازی