بررسی اثربخشی آموزش درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما بر تاب آوری و سازگاری اجتماعی کودکان با اختلال استرس پس از سانحه

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما بر تاب آوری و سازگاری اجتماعی کودکان با اختلال استرس پس از سانحه شهرستان ملکشاهی در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان با اختلال استرس پس از سانحه مراجعه کننده به مرکز بهزیستی شهرستان ملکشاهی بودند که از میان آنها به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ کودک به عنوان حجم نمونه انتخاب و پس از رعایت معیارهای ورود به مطالعه بصورت تصادفی در دو گروه (آزمایش۱۵ نفر و کنترل ۱۵ نفر) تقسیم شدند. برای گروه آزمایش مداخلات درمان شناختی- رفتاری متمرکز بر تروما در ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای بصورت هفتگی اجرا شد. دادها از طریق پرسشنامه های تاب آوری کونور - دیویدسون (۲۰۰۳) CD -RIS)) و سازگاری اجتماعی بل (۱۹۶۱) جمع آوری و با استفاده از آزمون کوواریانس چند متغیری ((مانکوا) در سطح معنی داری ۰/۰۵ تحلیل شدند. پس از انجام روش شناختی -رفتاری متمرکز بر تروما میانگین تاب آوری و سازگاری اجتماعی کودکان در گروه آزمایش افزایش یافت، که نشانه افزایش معنی دار تاب آوری و سازگاری اجتماعی در این گروه بود در حالیکه در گروه کنترل این میزان در پس و پیش آزمون اختلاف معناداری نداشت. یافته های پژوهش نشان داد روش شناختی -رفتاری متمرکز بر تروما میتواند تاب آوری و سازگاری اجتماعی کودکان را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما ، تاب آوری ، سازگاری اجتماعی.